Samvinnan - 01.04.1972, Blaðsíða 7

aði bóndinn gráti nær, — og
ég var sá erkibjálfi að selja
sjálfan bolann fyrir minna en
hundrað pund.
Ben Jonson (1573—1637),
enska leikritaskáldið sem m. a.
samdi „Volpone“, var alræmd-
ur fyrir að kvarta yfir matn-
um í miðdegisverðarboðum, og
stundum með svo klunnalegum
hætti, að gestgjafar hans
misstu með öllu matarlistina.
Dag nokkurn var honum boðið
uppá hot'pot (enskur þjóðar-
réttur úr kryddspaði og kart-
öflum). Þegar hann hafði lokið
við einn skammt, gretti hann
sig og sagði:
— Þetta er nú bara ekki
annað en svínafóður.
En í þetta sinn hafði hann
reiknað rangt, því húsmóðirin
svaraði strax og heldur kulda-
lega:
— Þá hlýtur að mega bjóða
yður einn skammt til.
Jósef II (1741—1790), þýzk-
rómverskur keisari frá 1765,
dvaldist eitt sinn í París og
var þá gestur í boði, þar sem
rætt var um uppreisnina í ný-
lendum Breta í Ameríku.
Frakkar voru þá á bandi Am-
eríkumanna, og hvarvetna
voru menn hugfangnir af
Washington og Lafayette. —
Keisarinn hlustaði lengi þögull
á byltingarmóðinn, og þegar
hann var um síðir beðinn að
láta í Ijós álit sitt, færðist hann
undan því með þessum orðum:
— Þér verðið að hafa mig
afsakaðan, en það er nú einu-
sinni handverk mitt að vera
konungssinni.
Júlíus II (1443—1513), páfi
frá 1503, fékk einhverju sinni
beiðni frá Þjóðverjum þess
efnis, að þeim yrði leyft að
borða kjöt tiltekinn dag á föst-
unni. Páfinn vildi synja þess-
ari beiðni, en ánþess að segja
beinlínis nei, og þessvegna
svaraði hann:
— Það sem um er beðið er
heimilað, en einungis með því
skilyrði, að þennan tiltekna
dag drekki Þjóðverjar ekki
vín.
Immanuel Kant (1724—
1804), þýzkur heimspekingur,
einn af merkustu hugsuðum
veraldarsögunnar, átti að vini
fjörgamlan hershöfðingja, sem
tók uppá því að kvongast 18
ára stúlku. Þegar hann sagði
Kant frá fyrirhuguðu hjóna-
bandi, bætti hann við:
— Að vísu þarf ég sennilega
ekki að binda vonir við afkom-
endur.
— Að vísu ekki, svaraði
Kant, en sennilega að bera
kvíðboga fyrir þeim.
Karl II (1630—1685), kon-
ungur Englands frá 1660, átti
bróður, hertogann af York,
sem síðar varð Jakob II. Eitt
sinn þegar hertoginn var á
veiðum hitti hann bróður sinn,
Karl II, í Hyde Park án nokk-
urs fylgdarliðs, en það var á
þeim tímum talið lífshættulegt
konungum. Hertoginn lét í ljós
furðu sína og varaði bróður
sinn við að láta slíka léttúð
henda sig.
— Jakob, svaraði konungur,
— þetta er ekki léttúð. Meðan
þú gætir þín, er mér engin
hætta búin. Enginn íbúi Eng-
lands mundi drepa mig til að
láta þig taka við krúnunni.
Hirðmaður nokkur sagði
Karli II, hvaða álit fólkið
hefði á þjóðhöfðingja sínum:
Hann segir aldrei neitt
heimskulegt, en gerir heldur
aldrei neitt gáfulegt.
Kóngur brosti ánægður og
sagði:
— Ágætt, það fyrra snertir
7