Andvari - 01.01.1891, Síða 23

21
Jón Árnason væri enginn fornfræðingur, reyndi hann
að hlynna að safninu eptir föngum og afla gripa til
þess, en að öðru leyti mun hann hafa lítið að þvi
starfað. Árið 1877 ritaði hann Bending til fjdrhags-
nefndarinnar d alþingi 1877 (Þjóðólfur 1879, XXI,.
26). Fer hann þar fram á, að reist verði fyrir lands-
fé nægilegt hús fyrir forngripasafnið og landsbóka-
safnið og hin önnur söfn landsins, þar sem ekkert
liúsrúm sé nú viðunanlegt lianda þeim, og í því húsi
verði alþingi sjálfu séð fyrir nægum herbergjum..
Þetta var og gert eig'i miklu síðar, sem raun er á
orðin.
Umsjónarmaður við latinuskólann og bókavörður
hans varð Jón Árnason 1867 og gegndi þeim starfa
með hinni mestu kostgæfni og alúð þar til er það
starf, mest fyrir bellni eins þingmanns, var lagt niður-
1879 sem sérstök sýslan; var honum einkum geflð
það að sök, að hánn hefði farið óhaganlega með fé
skólans, þar sem hann átti að sjá um kaup á öllu
því, er skólinn þarfnaðist, og eigi ávailt náð svo
góðum kjörum, sem unnt hefði verið. En ef að er
gáð, mun honum einum að réttu lagi eigi hafaverið
gefandi sök á slíku, og mundu yflrstjórnendur skól-
ans þegar löngu áður hafa tekið í taumana, efþeim
hefði þótt þess gerast þörf, því að á þeim hvíldi sú
skylda að líta eptir þessu engu síður en honum.
Um það leyti, sem Jón Árnason kom að skólanum,
var þar en mesta óöld af drykkjuskap og hvers kyns
óreglu (»Stefánaöldin«), og var því staða hans hin
vandasamasta í alla staði, en með lipurð sinni og
staðfestu fékk hann án efa bætt siðferðið í skólanum
í mörgum greinum og með samræðum sínum bæði
um vísindaleg efni og hversdagslega atburði vakið
athygli margra og áhuga og beint liugsun þeirra í