Andvari - 01.01.1891, Side 133

IV.
Konráð Œslason.
Hans brann glaðast innra eldur,
Hið ytra virtist sumum kalt,
Við alla var liann fjöl ei felldur,
Fann ei skyldu sína heldur,
Að lieiðra sama’ og aðrir allt.
Öllu því sem íslands byggðir
Eiga’ að fornu’ og nýju gott
Unni hann; feðra táp og tryggðir
Taldi’ hann vorar beztu dygðir,
En—út ef dæju—óláns vott.
Forn í skapi’ og forn í máli
Farinn er liann til þeirra’ á braut,
Er sálir áttu settar stáli,
Situr hann nú hjá Agli’ og Njáli,—
Abrahams honum er það skaut.
Fóstbræðra þar flnnur hann þrenning,
—Fágætt var það drengja val1,—
Hörð var þeirra’ en heilnæm kenning;
Um heillir lands og þjöðarmenning
Aptur munu þeir eiga tal.
Gr. Þ.
1) Tómas Sœmundsson, Jónas Hallgrímsson og Brynj-
ólfur Pétursson.
C^Csa'-