Menntamál - 01.03.1936, Side 6

4
MENNTAMÁL
En mannsbörnin hengja höfuð sín þreytt
nið’r á hóstandi bringur — og skilja ekki neitt.
Hver forneskjurún verður illyrmi eitt,
sem etur upp lijörtun í leyni.
Hver sál verður tunna, sem troðið er í,
— en tómhljóðið bylur við jafnt fyrir því,
er þulurnar glymja um borg og bý,
eins og bergmál frá vörum úr steini.
Hér er veröldin flatneskja, uppdráttur einn,
— hin ilmandi vaxtarblóm skynjar ei neinn.
Hér forðar sér tindátinn, frelsaður, hreinn,
frá freistingum hugsjónastríðsins. —
Þar sem vitið er grafið í erfðanna aur,
þar sem óskin er krossfest á venjunnar staur,
getur saur orðið hvítur, já, heilagur saur,
ef hann hentar sem friðþæging lýðsins.
Og námspáfinn gaukana gælir við:
Sjá, guð hefir skrifað! Ó, trúið þið!
Og mannsbörnin trúa á töfra og grið,
unz tötrarnir fara þeim betur. —
Þegar svanurinn flýgur og sólskinið hlær
og sumarsins hjarta í loftinu slær
og heiðblærinn þýtur og grasið grær,
þau glíma við ellinnar letur.
Hinn formsjúki skóli, sem skriftina kann,
og skrifar í sandinn hvern lifandi mann,
sem fórnarlamb orðsins — nær hrynur hann?
Nær hendum vér líkunum rotnum?
Nær fara þær, sálirnar sviknu, á kreik,
með sigrandi loga á mannvitsins kveik?
Nær standa þær frjálsar að lífsins leik,
yfir lögmálstöflunum brotnum?