Menntamál - 01.03.1936, Qupperneq 18

1(5
MENNTAMÁL
hefir mælzt vel fyrir og orðið stéttinni til sóma, og mun
þó verða það meira þegar fram líða stundir og skilning-
ur manna á þessum málum skerpist.
Skemmtilegt er í þessu sambandi að rifja upp lítið at-
vik, sem gerðist á Alþingi í vetur. Þegar rætt var um rétt-
indamál kennara, sem sagt er frá á öðrum stað í þessu
hefti, brást einn þingmaður reiður við og lét skammirn-
ar dynja yfir barnakennara. Mælti hann meðal annars
á þá leið, að barnakennurum væri líkt farið og öðru
menntunarsnauðu fólki, að þeir hefðu ekki hugmynd um
að þá skorti þekkingu í neinu. Aftur kvað hann það ein-
kenni hinna menntuðustu manna, að þeir væru sér þess
meðvitandi að þeir vissu mjög lítið.
Nokkrum mánuðum áður en þessi ummæli féllu á Al-
þingi liafði kennaraþingið meðal annars með eftirfarandi
orðum gert grein fyrir afstöðu sinni (í greinargerð fyrir
till. um menntun kennara):
„Kennarastéttinni er tvimælalaust ljósara en öllum öðr-
um nauðsynin á stórlega endurbættum menntunarskil-
yrðum kennara. Kennarastéttin veit og skilur, að starf
hennar er eitt hið allra vandasamasta viðfangsefni í þjóð-
félaginu, og að þeir einir, sem hafa mikla æfingu, tækni
og þekkingu, geta leyst það vel af liendi. fslenzku kenn-
ararnir hafa margoft látið þennan skilning í ljós á þing-
um sínum og annarsstaðar i ræðu og riti, og þeir liafa
umfram allt sýnt liann í verki, bæði með því að leggja
á sig erfiðar námsferðir til annara landa, oft með ærnum
kostnaði, og með því að fjölmenna hvað eftir annað á
námskeið hér heima.“
Þegar Bjarni Bjarnason, þingm. Árnesinga, benti hin-
um fyrrnefnda þingmanni á þessar staðreyndir, varð
honum ógreitt um svör, eins og vonlegt var.
Kennarastéttin mun ekki láta sitja við samþykktir sín-
ar frá síðastliðnu sumri, heldur halda málinu vakandi og
sýna, að henni er það hið mesta kapps- og alvörumál.