Menntamál - 01.03.1936, Síða 34

32
MENNTÁMÁL
leikjum, klifrað fyrstur upp á rennibrettið, farið hæst
í svifstigann, hann sat nú stúrinn allan daginn og hafð-
ist ekki að. Þannig liðu nokkrir dagar og alltaf ágerð-
ist þetta. Miss McMillan var hrædd um, að hann væri
veikur, og lét rannsaka hann, en engin sjúkdómsein-
kenni fundust. Iiún veitti drengnum alltaf sérstaka at-
liygli. Á hverjum degi kl. 10 var vani að teikna eitt-
hvað sérstakt á töflu og lofa svo hörnunum að teikna
frjálst fram undir hádegi, eins og þau vildu. En dreng-
urinn tók nú ekki heldur þátt i teikningunni. Þá var
það af tilviljun einn daginn, að kennslukonan teilcn-
aði á töfluna mynd af strætisvagni. Um leið og þetta
gerðist, var Miss McMillan viðstödd, og þá sá hún andlit
drengsins ummyndast af gleði. Hann tók blað og hlý-
ant og teiknaði mynd af strætisvagni og svo livern bil-
inn af öðrum, þangað til komin var löng röð af þeim
á blaðið. Þá kom liann með það til Miss McMillan, ljóm-
andi af fögnuði. Síðan liélt hann áfram að teikna bíla
lengi á eftir. Og eftir þetta varð hann samur og áður,
heilbrigður og fjörugur. „Það er enginn vafi á því, að
athöfnin að teikna bílana, leysti komplexið úr drengn-
um,“ sagði*) Margaret McMillan.
Örnólfur Thorlacius var á öðru ári, þegar hann fór
að teikna bíla. Honum þótti yndi að vera í bíl. Og þeg-
ar liann ekki komst í bíl, bætti hann sér það auðsjáan-
lega oft upp með því að teikna bíl.
Eg minnist þess glögglega, að eitt lcvöld sat eg og var
að tala við pabba hans, Sigurð Thorlacius skólastjóra.
Örnólfur var þreyttur, og það lá mjög illa á honum.
Þá tók eg blað og teiknaði á það umrissmynd af bíl.
Andlitið á Örnólfi ljómaði, hann settist á gólfið og teikn-
aði nokkra bíla og ruggaði sér á ýmsa vegu, eins og
hann væri að stýra bíl, og hann var þarna kominn í
bezta skap, og hann hafði gleymt allri þreytu.
*) Svona orðrétt eftir dagbók minni. London 17. ág. 1931.