Menntamál - 01.03.1936, Blaðsíða 35

MENNTAMÁL
33
Það veldur miklu um farsæld manna á fullorðinsaldri,
að skapgerð þeirra sé þegar í allra fyrstu bernsku heil-
brigð og þó þróttmikil, sbr. Hans Prinzhorn: Leibseele-
Einheit, kaflinn um Charakterologische Frage. Potsdam
1927.
Þegar eitthvað amar að litlum börnuin, þá er nauð-
synlegt að reyna að fá þau til að vera í góðu skapi aftur.
Þetta má ekki gera með gælum, þvi að allar gælur ala
upp í börnum skaðlega eiginleika. En þá þarf að finna
eitthvað, sem beinir huga barnsins til starfs og áhuga.
í því tilfelli er ekki rétt að segja við barnið, að það
skuli gera þetta eða hitt, þvi að það getur einmitt vakið
í þvi mótþróa. En það þarf að beina áliuga barnsins
að einliverju því efni, sem laðar það til starfsins, án
þess að barnið veiti því athygli, að þessu atriði sé haldið
að því. Sbr. Örnólf og bílinn eða drenginn i McMillan-
skólanum.
Þess eru dæmi, að óframfærin börn lýsi áhugamál-
um sínum með teikningum, þó að þau skorti áræði til
þess með orðum.
Headmistress W. M. Morgan, Wilton Road Infant’s
School, London, sagði mér eftirfarandi*):
Rachel var þá 2% árs, er hún kom i skólann. Hún var
óvenju athugul, en óframfærin með afbrigðum. Við vor-
um (segir Miss Morgan) alveg ráðalaus með að fá hana
til að tala við okkur og börnin eða yfir höfuð gera nokk-
uð. Þannig var hún í skólanum fulla tvo mánuði, án
þess að taka nokkrum framförum. Eg gerði allt, sem
mér datt í hug, en það kom fyrir ekki. Hún kvaldist af
óframfærni, en oft sá eg löngunina til að mæta mér loga
i augunum á henni. Allt var reynt. Hún fékk Montessori-
áhöldin, og gerði oft ýmislegt, ef enginn sá til hennar,
raðaði stöfum, lineppti og jafnvel setti saman erfiðar
*) Svona orðrétt eftir dagbók minni, London, 19. júni 1930.
3