Menntamál - 01.09.1937, Síða 28

106
MENNTAMÁI,
lieimta, að liann varðveiti og lilúi að öllum þeim uppeld-
isverðmætum, sem búið er að leggja grundvöll að í barns-
sálunum, og ]iá ekki síður þau verðmætin, sem eru af trú-
arlegum rótum runnin. Að því miðar kristindómskennsl-
an fyrst og fremst, en á svo að öðru leyli að vera sem
einn liður í allsberjarstarfi skólans til eflingar vitsmuna,
vitja og skapgerðar barnanna. I engu öðru formi liefir
trúarbragðakennslan rétt á sér. Dómurinn um okkur
krislindómskennarana verður því að miðast við það,
bvorl okkur tekst að beita þessari námsgrein til þroska-
vænlegra ábrifa á barnssálirnar.
Eg befi lieyrt það lagt út kennurunum tii lýta, að þeir,
sumir liverjir, reyni að ýla af sér kristindómskennslunni
yfir á berðar annara, og ef það ekki tekst, þá reyni þeir að
draga úr kennslunni eftir megni. Þetta er nú reyndar
ekki spánýtt fyrirbrigði. Eg veit t. d. um 2 kennslukonur,
sem fyrir nærfelt 30 árum voru ráðnar lil farkennslu í
sveit, með því skilyrði að þurfa ekki að kenna kristin
fræði. Ef til vill væri bægt að finna enn eldri dæmi um
tregðu kennara til að kenna þessa námsgrein. Nú á dög-
um er bún enginn bversdagsviðburður. í stærri skólun-
um þykir það óbjákvæmileg nauðsyn, að bver barnahóp-
ur sé sem mesl undir ábrifavaldi eins og sama kennara.
Af þeim ástæðum halda ýmsir kennarar kristnum fræðum,
með öðrum námsgreinum. En þó nokkrir talca algerlega
af skarið, og koma af sér kennslunni.
Hvernig stendur nú á þessari tregðu?
Eg ætla að ganga alveg frambjá öllum miður vingjarn-
tegum getsökum í kennaranna garð í þessu sambandi, og
leitasl við að varpa ljósi yfir spurninguna frá tveimur
bliðum.
Öll kunnum við vísuorðin þessi, eftir Þorstein Erlings-
son:
„Mig langar að sá enga lygi þar finni,
sem lokar að siðustu bókinni minni“.