Æskan - 01.07.1969, Blaðsíða 4

Litla músin
og spörfuglinn
En hvað ég elska þig, systir
mín litla! Þú ert eins lítil og ég,
svo ertu eins á litinn. Þegar ég
sé þig koma ofan úr trénu til
að fá þér korn, finnst mér eins
og ég sjálf hafi litla vængi.
Þú færð aldrei vængi! sagði
spörfuglinn yfirlætislega. Ég er
ekki systir þín, og það ætla ég
að biðja þig að nefna mig aldrei
oftar. Vel getur verið, að ég sé
álíka lítil og þú, að ég borði
sama korn og sé eins á lit. En
muna skaltu það, að ég flýg,
meðan þú mátt sætta þig við
að vera duglaus lítil mús. Ekkert
tengir okkur saman, ekki svo
mikið að neitt nálægi okkur
hvort öðru. Og við verðum aldrei
saman. ...
Viðbætir:
Ég gleymdi alveg að segja
þér, að þetta samtal fór fram
ofan í maga kattarins.
K. G.
Kirkjuklukkan
Óvinirnir komu til að eyða
borginni. Áðurtókst mönnum að
ná í nýja kirkjuklukku sem þeir
ætluðu að bjarga. Einhver vildi
fela hana í jörð. Annar vildi
sökkva henni í sjóinn, og var
það ákveðið. Fimm menn tóku
bát á leigu og reru út á sjó
með klukkuna. Þar sökktu þeir
henni. Þá spurði einn þeirra.
„Hvernig finnum við hana aft-
ur?“
Þá svaraði annar:
„Við gerum hnlfskoru í borð-
stokkinn, þar sem við sökktum
henni.“
„Já, við skulum gera það.“
Kirkjuklukkuna sáu þeir ekki
framar.
„Þú skalt vera viss urn að skógardísin hjálpar okkur þegar við eigum bágt,
hún hefur alltaf verið svo góð,“ sagði Hans litli til þess að hugga föður sinn.
Faðir hans brosti dauflega og hristi höfuðið. Hann var annars hrifinn af
ævintýrum og hafði sjálfur sagt drengnum frá skógardísinni, sem byggi
langt inni í skóginum, og hann hafði líka sagt Hans að skógardísin héldi mest
upp á þá, sem sæju hina miklu fegurð skógarins, og hann liafði einnig sagt
að skógardisínni væri illa við þá, sem skemmdu skóginn og fyndist ekkert varið
í trén nema til að höggva þau. „Ef til vill vísar skógardísin á stað þar sem fjár-
sjóður er falinn," hélt Hans áfram og þegar faðir hans svaraði ekki liélt hann
áfram einbeittur: „Og þegar ég hef fundið fjársjóðinn, ætla ég að byggja stóra
höll og þar átt þú og mamma og allir, sem eiga bágt, að eiga heima og líða
svo vel.“
Faðirinn strauk blíðlega um kollinn á Hans og sagði: „Þú ert góður dreng-
ur, Hans Christian, því að þú ert alltaf að hugsa um þá, sem eru minni mátt-
ar í tilverunni."
„Já auðvitað," svaraði drengurinn. „Þú hefur sjálfur sagt mér, að gjafir
skógardísarinnar eigi að nota til góðs annars smjúgi þær burt í gegnum fingur
okkar."
„Það er líka alveg rétt,“ stundi faðir hans og svo héldu þeir áfram lengra
inn í skóginn.
Þarna langt inni í skóginum var yndislega svalt og skuggsælt og það var
alveg eins og hinn sterki og svali skógarilmur hefði róandi áhrif á unga
skósmiðinn og honum létti í skapi.
„Já hér er sannarlega höll skógardísarinnar," sagði skósmiðurinn og dró
djúpt að sér hressandi skógarilminn.
Þeir gengu nú lengra inn í skóginn en þeir voru vanir í gönguferðum
sínum, en að lokum stönzuðu jtcir og hvíldu sig undir stóru eikartré, sem
stóð á lítilli hæð dálítið frá öðrum trjám. Það var gott að hvíla sig undir lauf-
þaki þessa mikla eikartrés og horfa upp í bláan himininn í gegnum lauf-
krónuna.
Faðir Hans var ósköp þögull og þar kom að drengnum fór að leiðast að
liggja þarna svo hann stóð upp og fór í dálítinn rannsóknarleiðangur þarna
á hæðinni. Allt í einu vaknaði faðir Hans upp úr sínum jiungu hugsunum við
að Hans hrópaði hástöfum til lians: „Sjáðu, hvað ég fann, þetta er ábyggi-
lega gjöf skógardísarinnar," og Hans hampaði dálitlum leðurpoka.
Faðir hans flýtti sér að opna pokann. „Gull og silfur," liann var næstum
máttlaus af undrun. „Alveg fullur poki,“ tautaði hann eins og í leiðslu. „Það
eru heil auðæfi á þessum síðustu og verstu tímum.“
Lengi stóðu jieir báðir heillaðir og mállausir. Það var sannarlega rétt, sem
skósmiðurinn hafði sagt. Þetta voru mikil auðæfi því peningarnir voru gamlh'
frá löngu liðnum tímum, tímum, Jtegar seðlar þekktust ekki og borgað var 1
silfri eða gulli. í dag leit þetta öðruvísi út, gullmynt var sjaldgæf hjá aljiýðu
manna, en því meira um ónýta pappírsseðla.
„Nú byggjum við höllina, pabbil" hrópaði Hans Christian himinlifandi
glaður.
En faðir hans hristi höfuðið hryggur. „Nei drengur minn það getum
við víst ekki. Við höfum aðeins fundið Jiessa peninga, og sá sem lieftir tapaö
þeim hlýtur að vera mjög leiður yfir Jiví. Við verðum því að skila peningunum
til eigandans, en við fáum þó alltaf fundarlaun og getum Jiá litið á Jiau sem
gjöf frá skógardísinni, og það er þó alltaf eitthvað."
Hans Christian hlustaði hugsandi á föður sinn og tók Jiví ekki sérlega vel
eftir þessu með fundarlaunin. Hann var að reyna að setja sig í spor þess sem