Æskan - 01.07.1969, Side 19

í),
íg lifði um tíma í allsnægtum og lét hverjum
degi nægja sína þjáningu, eins og sagt er, en eigi að
síður fór það svo nú sem áður, að ævintýralöngunin
náði á mér æ fastari tökum. Ég venti því mínu kvæði
í kross og keypti góðar vörur fyrir eignir mínar og
gekk í félag við kaupmenn nokkra, sem voru í þann
veginn að láta í haf á skipi sínu.
Segir ekki af ferð okkar, fyrr en við létum frá
landi við Persaflóa og vorum komnir út á rúmsjó. —
Skall þá á okkur stormsveipur svo snarpur, að öll
segl rifnuðu, og varð skip okkar fljótlega stjórnlaust
rekald. — Eftir eins dags rek tók skipið að sökkva.
Margir af skipshöfninni köstuðu sér þá í sjóinn og
reyndu að fleyta sér á trjábraki úr skipinu og var
ég einn þar á meðal. Margir sukku í hinn salta mar,
en um nóttina næstu á eftir bar mig og nokkra skips-
félaga mína að landi á óþekktri eyju, og lágum við
þar í fjöruborðinu, þegar sólin kom upp næsta morg-
un.
Þegar sólin hafði vermt okkur um stund, fórum
við að rölta upp á eyjuna, og að skammri stund lið-
inni vissum við ekki fyrr til, en við vorum umkringd-
ir af miklum skara af svertingjum. Gerðu þeir
svörtu okkur skiljanlegt, að við ættum að ganga inn
í hús eitt stórt, sem var þarna spölkorn frá. Þar inni
var langborð eitt um endilangan sal og á því krásir
alls konar, en þó mest grænmeti og ávextir.
Svertingjarnir buðu okkur með bendingum að
setjast til borðs og taka til matar. — Félagar mínir
tóku hraustlega til matar síns, því við vorum vissu-
lega svangir eftir volkið í sjónum. Sem betur fór tók
ég strax eftir því, að þeir svörtu átu ekkert sjálfir og
Fjórða sjóferð
SINDBAÐS
fékk grunsemdir um það, að svik væru hér í tafli,
enda kom það fljótt í ljós, því að félagar mínir urðu
svo miður sín af matnum, að við vitfirringu lá. Þetta
endurtók sig nokkra daga og var ég orðinn viss um
að svertingjarnir væru mannætur og væru aðeins að
reyna að fita okkur dálítið, áður en þeir stingju okk
ur í pottinn. Og meðan félagar mínir fitnuðu, hor-
aðist ég niður, því að enga lyst hafði ég á matnum. —
Þetta sannaðist líka brátt því að innan 8 vikna var ég
orðinn einn eftir, og var það víst að þakka því, hve
lioraður ég var. — Þetta taugastríð þoldi ég ekki
lengur og tók það til bragðs, að flýja til skógar, og
á öðrum degi kom ég þar að, sem hvítir menn voru
að tína pipar við ströndina. Varð ég glaður við, er
ég heyrði, að þeir töluðu móðurmál mitt, arabisku,
og sagði ég þeim upp alla sögu mína. Þessir menn
voru frá annarri eyju og er þeir höfðu tínt nægju
sína af pipar, gekk ég á skip með þeim og var feginn
að sleppa frá þessari mannætu-eyju.
Er við komum heim til þeirra, leiddu þeir mig fyr-
ir konung sinn og sögðu honum sögu mína, en liann
hlýddi á með athygli og þurfti margs að spyrja. —
Skipaði hann síðan svo fyrir, að ég skyldi fá hús og
þjóna. — Eitt þótti mér skrítið í háttum þessara
manna, að þeir notuðu aldrei reiðtygji á hesta sína
og þekktu ekkert til þeirra hluta. — Nú vildi svo til,
að ég kunni að smíða reiðver og urðu allir harla
glaðir, þegar þeir fóru að venjast notkun þeirra.
Gekk þeim öllum betur að sitja liina fjörugu gæð-
inga sína eftir að þeir fengu söðul með ístöðum. —
í þakklætisskyni vildi kóngurinn gefa mér konu eina
fagra og þótt mér væri um og ó, þorði ég ekki að
hafna gjöf hans og vorum við gefin saman með við-
eigandi liátíðahöldum. — Vissi ég, að konungur
vildi með þessu festa mig í sessi í landi sínu, því að
hann grunaði, að mig langaði til þess að fara heirn
aftur til Bagdað. Og í raun réttri var það líka svo, að
ég þjáðist af heimþrá, þótt ég léti ekki á því bera.
Nokkru síðar komst ég að því, að sá siður var i
landi þessu að dæi eiginkona manns, varð liann að
fylgja henni í gröfina. Þessa varð ég áskynja, er ég
var viðstaddur jarðarför konu eins vina minna. Líki
315