Æskan - 01.07.1969, Blaðsíða 24

Inni í kofanum var fremur skuggalegt, því að enginn
var glugginn. Þarna sá Tarzan ýmsa hluti, sem honum
þóttu forvitnilegir, spjót, strámottur, pottar og fleira dót
vakti athygli hans. Hann tók hlutina og handlék þá og
þefaði að þeim. Síðan kastaði hann öllu dótinu í hrúgu
á mitt gólfið, efst setti hann pott og ofan á hann eina af
hauskúpum þeim, er lágu í röð úti við einn vegginn. Að
síðustu setti hann svo fjaðraskrautið, sem hann hafði tek-
ið af Kolunga, á hauskúpuna og lagði eitt spjótið upp að
hrúgunni. Tarzan brosti, þegar honum datt í hug, að
þetta mundi skjóta þeim svörtu skelk í bringu. — Svo
beið hann ekki boðanna, en hraðaði sér upp í tréð, þar
sem hann hafði áður verið. Þó gaf hann sér tíma til að
taka slatta af örvum með sér og eiturpottinum gaf hann
svo vænt spark að hann valt um koll.
Allur hópurinn kom eftir götunni og báru fjórir her-
menn Kolunga. Þeir stönzuðu einmitt fyrir framan kof-
ann, sem Tarzan hafði verið í. Varla höfðu hinir fyrstu
gengið inn í rökkur kofans, er þeir hrukku öfugir út aft-
ur. Þeir töluðu og pötuðu með höndunum svo að auðséð
var að þeir voru mjög skelkaðir og það varð nokkur bið á
því, að nokkur réðist til inngöngu aftur. Loks herti Monga
kóngur, faðir Kolunga, upp hugann og gekk inn. Er hann
kom út aftur, skipaði hann mönnum sínum að leita vand-
lega um allt þorpið, en vitanlega varð sú leit árangurs-
laus, að öðru leyti en því, að einhver tók eftir því, að
pottur eiturbrasarans var kominn á hvolf, svo að allt
eitrið var runnið niður. Flestar örvarnar voru líka horfn-
ar.
Svertingjarnir voru skelfingu lostnir. Ekki var nóg
með það, að konungssonur þeirra hafði verið drepinn rétt
við skíðgarðinn, heldur var það auðséð, að einhver ó-
sýnilegur illur andi var á ferli mitt á meðal þeirra um
hábjartan daginn. — Tarzan horfði á þetta uppnám villi-
mannanna um stund og glotti, en svo fann hann til sult-
ar, svo að hann hvarf skjótlega inn í skóginn í áttina
þangað, sem hann hafði grafið leifarnar af geltinum. Þar
átti hann líka geymdan bogann, sem hann hafði tekið frá
Kolunga.
Er hann kom aftur til apaflokksins, sagði hann
félögum sínum frá öllum þessum æfintýrum, sem hann
hafði nú ratað í. — Aparnir göptu af undrun og það
var ekki laust við að Kerchak, hinn aldni apakóngur,
væri afbrýðissamur yfir öllum þessum afreksverkum Tarz-
ans.
Flokkurinn var nú á þeim slóðum að ekki var mjög
langt til kofans við ströndina og eyddi Tarzan þar oft
mörgum stundum. Einnig æfði hann sig í því að skjóta
af boga sínum og náði brátt mikilli leikni í þeirri íþrótt.
Þá var það eitt sinn, er hann var að grúska í kofanum
að hann fann lítinn járnkassa og tókst lionum að opna
hann eftir nokkuð þóf. — í kassanum var lítil bók, gull-
nisti með hálsfesti og mynd af ungum manni. Einnig
voru þar nokkur skrifuð bréf og blöð. Hann horfði lengi
á myndina. Ef til vill fannst honum, að liann kannað-
ist við eitthvað í svipnum á manninum, enda var þetta
mynd af föður hans, John Clayton, lávarði af Greystoke.
— Hann reyndi að lesa í bókinni en komst þá að því, að
þótt hann kannaðist að vísu við alla stafina, þá var þeim
raðað þannig saman, að hann skildi ekki eitt orð af
lesmáli bókarinnar. Þetta var dagbók Claytons og eins
og fyrr er getið, skrifaði hann hana á frönsku. Tarzan setti
alla þessa hluti aftur niður í kassann, nema nistið, sem
hann hengdi um háls sér. — Því næst læsti hann kof-
anum og hélt til skógar.
Hann var að verða búinn með örvar sínar og þurfti því
að fara til þorpsins og ná sér í forða af þeim. Hann
settist að sama trénu við skíðgarðinn, en nú varð hann
að bíða lengi eftir þvx að geta náð sér í örvar. — Seinni
hluta dags sá Tarzan að nokkrir hermenn komu með
bundinn fanga inn í þorpið. Hafði sá verið tekinn til
fanga úr einhverjum öðrum villimannaflokki og nú varð
uppi fótur og fit þarna innan við skíðgarðinn. Fanginn
var bundinn fastur við staur og tóku hinir svörtu her-
menn brátt að dansa stríðsdans kringum hann og staur-
inn. — Konurnar undirbjuggu matarveizlu með því að
hengja potta yfir elda. — Bumbusláttur kvað við og nú
tóku villimennirnir að pína fangann með spjótsoddum
sinum. — Tarzan var hissa og vonsvikinn. Af lestri sínum
í bókunum í kofanum, hafði hann gert sér hærri hug'
myndir um kynflokk sinn, mennina, en þetta sem hann
320