Æskan - 01.07.1969, Blaðsíða 29

fTiinni verið hnuggnari í skapi en ég var þá. En eng-
inn kostur er að lýsa óhljóðum fólksins og undrun,
Þegar það sá mig rísa upp og ganga áfram. Festi
Þessi um vinstra fót minn var nálægt faðmi að lengd,
svo ég hafði bæði frelsi til að hreyfa mig fram og
aftur í hálfhring, og þar sem endinn var festur ekki
iengra en 4 þumlunga frá dyrastafnum, gat ég líka
skriðið inn í musterið og legið þar endilangur.
Þegar ég stóð nú uppréttur, fór ég að líta í kring-
um mig, og það verð ég að segja, að aldrei hef ég
haft skemmtilegri útsýn. Landið umhverfis var eins
og blómagarður og akrarnir afgirtir, og flestir 40
fet á hvern veg, og voru eins og blómabeð. Hæstu
trén voru svo sem 7 feta há, að því er mér virtist.
Eg sá þar borgina til vinstri handar mér og var hún
rnjög lík að stærð máluðum bæjum á leikhústjöldum.
Nú var keisarinn kominn ofan úr turninum og kom
ríðandi til mín, og lá við sjálft, að honum yrði það
dýrt spaug, því að þótt hesturinn væri prýðisvel tam-
'hn, þá var hann þó alls óvanur slíkri sjón, þar sem
honum hlaut að sýnast eins og fjall væri þar á ferð-
irini fyrir framan hann, svo að hann reisti sig á aftur-
fæturna, en af því keisarinn er ágætis reiðmaður,
fókst honum að halda sér á klárnum, þar til fylgdar-
iið hans kom til og náði í taumana, og hélt við hest-
inn meðan hans hátign fékk ráðrúm til að komast af
öaki. Þegar keisarinn var sloppinn ofan, skoðaði
hann mig og dáði mjög, en kom þó ekki nær en svo,
að ég gat ekki náð til hans. Keisarinn er nærri því
heilli naglbreidd minni hærri en nokkur hirðmanna
hans, og er það eitt nóg til að fylla lotningu þá, sem
sJá hann. Yfirbragð hans er alvarlegt og karlmann-
le9t, allt látæði hans geðfellt, og framganga hans öll
hgnarleg. Hann var þá úr æsku, 28 ára og hálfs annars
Tiisseris gamall, og hafði setið nær 7 árum að ríki með
hamingju og verið sigursæll oftast. Búningur hans var
einfaldur og óbrotinn, og fatasnið hans beggja blands,
éí" Austurálfu og Norðurálfu, en á höfði hafði hann
'éttan hjálm úr gulli, settan dýrum steinum og fjöður
uPp úr burstinni. Hann hélt á brugðnu sverði sínu í
hendi til varnar sér, ef svo bæri til, að ég losnaði,
Það var nær þriggja þumlunga langt. Hjöltu og skeið-
ar voru úr gulli og skreytt demöntum. Rödd hans var
skræk, en skýr og hrein og ég heyrði glöggt til hans,
Þótt ég stæði uppréttur. Ég ávarpaði þá á öllum þeim
tur>gum, sem ég hafði nokkra nasasjón af, svo sem
Þýzku, hollenzku, latínu, frakknesku, spönsku, ítölsku
°9 Asíu-frönsku eða skollafrönsku, en allt var það til
einskis. Eftir tvær stundir fór hirðin burt, en eftir var
skilin hjá mér stór varðsveit, til þess að verja mig
a'eitni og líklega meingjörðum skrílsins, sem hópaðist
ólmur í kringum mig, svo nálægt mér sem hann þorði,
og sumir voru svo ósvífnir, að senda mér örvar sínar,
þar sem ég sat á jörðinni við dyrnar hjá mér, og
lenti ein þeirra rétt hjá vinstra auganu. Varðforinginn
bauð þá að handsama nokkra af forsprökkunum, og
fann þeim enga refsingu hæfilegri en að fá mér þá
í hendur bundna, og gerðu liðsmenn hans svo sem
hann bauð og hrundu þeim til mín með spjótsköftum
sínum svo að ég náði til þeirra. Tók ég þá alla með
hægri hendi minni, stakk 5 í úlpuvasa minn, en við þann
sjötta bar ég mig til, eins og ég ætlaði að éta hann lif-
andi. Mannkindin æpti hræðilega og varðforinginn og
undirforingjarnir stóðu eins og á glóðum, sérstaklega
þegar þeir sáu, að ég tók upp sjálfskeiðunginn minn.
En ég létti fljótt af þeim öllum ótta, því að ég leit
hlýlega til mannsins, skar á þráðinn, sem hann var
bundinn með, setti hann hægt á jörðina og var hann
þá ekki seinn til fótanna. Og eins fór ég með hina,
að ég tók einn og einn upp úr vasa mínum, og sá
ég, að bæði foringjar og liðsmenn þeirra urðu sár-
fegnir þessari linkind minni, og skýrðu frá þessu við
hirðina, og mjög lofsamlega mér til handa.
Framhald.
FEGURSTA HÖNDIN
Fyrir langa löngu var konung-
ur, hann átti þrjá sonu, sem allir
voru jafngamlir. Tíminn leið og
konungur fann dauðann nálgast.
Hann kallaði því alla syni sína
að hvilu sinni og sagði:
„Þið vitið, að ég elska ykkur
alla jafnt. En þið vitið líka, að
einn verður að ríkja f landinu.
Komið því og réttið mér hægri
hönd ykkar! Sá sem á fegurstp
höndina, skal verða konungur
eftir mig.
Fyrsti prinsinn tók af sér
hanzkann og rétti sigurviss föð-
ur sínum hægri höndina. Hún
var hvft og mjúk oq ilmvatns-
angan lagði af henni. En gamli
konungurinn hristi höfuðið.
Hönd annars prinsins var
skreytt dýrindis fingurgullum og
það gljáði á nögl litlafingurs
eins og róslita skófiu. En gamli
konungurinn hristi höfuðið.
Hönd þriðja prinsins var sól-
þrennd og siggbarin og fann
konungurinn það. Allir hirðmenn
tóku fyrir munn sér. En gamli
konungurinn kinkaði kolii glað-
lega og gaf þriðja prinsinum
kórónu ríkisins.
K. G.
325