Æskan - 01.07.1969, Blaðsíða 11

Milt i morgunsári
mcctast nótt og dagur.
Hlcer i vorsins heiði
hirninbláminn fagur.
Einn er ég á erli,
uni niður við sjóinn.
Blcejalogn — og bátur
burtu sérhver róinn.
Litlar bláar bárur
brotna upp við steina.
Æður fleylir ungum
inn á milli hleina.
Ennþá man ég eftir
ceskubjörtum stundum,
á kolaveiðakcenum
krakkarnir við undum.
Bárum við í búið
býsna margan dráttinn,
fórum árla á fcetur,
fengumst seint í háttinn.
Fólkið bregður blundi
og byrjar starfa nýja.
Senn mun þögnin þoka,
þama flýgur kria.
Jón úr Vör.
Blómleg bændabýli sáust á víð og dreif og kýr, kindur, hestar og
ileiri húsdýr á beit í högunum. Ef til vill yrði nýja heimilið
þeirra eitthvað líkt þessurn sveitabýlum. Er kornið var á áfanga-
staðinn, stigu þau á skip á ný. En þetta skip var mörgum sinnum
stærra en það, sem þau höfðu komið á frá íslandi. Á stóra skipinu
áttu þau nú að fara alla leið til Ameríku, yfir þvert Atlantshafið.
Þau höfðu verið sjóveik á litla skipinu, því að það valt svo mikið.
En nú voru þau ekki nærri eins sjóveik, því að þetta stóra skip
var stöðugt í rásinni og valt miklu minna.
Lóa og systur hennar fengu oft að vera uppi á þilfari með for-
eldrum sínum. Þar voru líka hin íslenzku börn og léku þau sér
saman. Ýmislegt kom nú fyrir á hinni löngu sjóferð, sem til ævin-
týra gat talizt fyrir börnin. Það var gaman að sjá, þegar skipsmenn-
irnir voru að vinna á þilfarinu og klifra upp í reiðann.
Einn dag, þegar Lóa og systur hennar voru að leika sér í glaða-
sólskini á þilfarinu, vildi svo illa til, að full eplakarfa, sem tveir
skipsmenn báru á milli sín, datt á hliðina ofan á þilfarið, og ultu
eplin út um allt. Þá varð nú heldur handagangur í öskjunni. Allir
krakkar, sem uppi voru, þustu upp til handa og fóta, til þess að
handsama þau og tína þau aftur upp í körftina. Lóa og systur
hennar tóku drjúgan þátt í þessum skemmtilega leik. Svo gáfu
skipsmennirnir þeim öllum sitt eplið hverju í launaskyni fyrir
hjálpina.
Þetta var í fyrsta skipti, sem Lóa og systur hennar — og yfirleitt
öll íslenzku börnin — sáu þennan girnilega rauða ávöxt, sem þið
þekkið svo vel og hafið oft borðað. Þær stóðu hrifnar með rauðu
kúlurnar í höndunum og tímdu varla að bíta í þær fyrsta bitann,
því þær voru svo fallegar. Lóa stóðst samt ekki lengi freistinguna,
en beit hikandi fyrsta bitann. Hann var svo góður, að hún vissi
ekki fyrr til, en hún var búin að bíta aftur í eplið. En þá sá hún,
að stórt skarð var komið í fallegu rauðu kúluna. Svo borðaði hún
fyrsta eplið sitt upp til agna á svipstundu, en kjarnana lét hún út
úr sér. Þetta var bezta sælgæti, sem hún hafði nokkurn tíma bragð-
að. Og hin börnin voru henni alveg sammála.
Stundum var lítið um að vera á þilfarinu og þá voru börnin,
einkum þau minni, að rella í pabba og mömmu. Þau langaði þá í
eitthvað til að leika sér að. En leikföngin þeirra höfðu orðið eftir
heima á íslandi, hornin, leggirnir og skeljarnar voru skilin eftir í
hlaðvarpanum, því að ekki var hægt að flytja það með sér í aðra
heimsálfu.
Einu sinni var Lóa eitthvað óróleg og rellin við pabba sinn. Þá
fékk hann lienni vasahnífinn sinn til þess að leika sér að. Hún fór
nú að leika sér að því að reyna að troða hnífnum ofan um rifu,
sem hún sá á þilfarinu. Hún var þrautseig, sú litla, því að ekki
hætti hún fyrr, en henni hafði tekizt að koma hnífnum ofan um
rifuna.
Þau voru heppin með veðrið yfir Atlantshafið. Það var lengst af
mjög gott, sólskin og blíða, og gátu börnin oftast verið uppi við.
Loks fóru þau að nálgast Ameríku, fyrirheitna landið, og nú sáu þau
hilla undir strendur hennar einn morguninn, þegar komið var á
fætur. Þann dag nálgaðist skipið óðfluga land og loks var siglt upp
307