Æskan - 01.07.1969, Síða 18

Fyrir tvö þúsund árum var auðmaður
í Rómaborg, sem átti þræl sem Andrókles
hét. Hann fór svo illa með þennan þræl
sinn, að hann strauk loksins frá honum.
Hann komst til Afríku og ætlaði einu sinni
að fela sig í helli einum, en þá lá Ijón inni
í hellinum. Þá varð Andrókles yfir sig
hræddur, en Ijónið hljóp ekki á hann, held-
ur stóð hægt upp, haltraði til hans og
lagði stóran framfót sinn í hönd hans.
Þá sá Andrókles, að þyrnir hafði stungizt
í fótinn og sat þar fastur. Hann dró þyrn-
inn út með gætni og þvoði sárið með
vatni á eftir. Ljónið lét í Ijós þakklæti sitt
með því að sleikja hönd Adróklesar og
láta hann strjúka sig og kjassa. Þau urðu
fljótt innilegir vinir og bjuggu saman í
hellinum. Andrókles saddi hungur sitt af
dýrum, sem Ijónið drap og dró að.
Andrókles og LJÓNIÐ
Eina nótt fór Ijónið á veiðar, en kom
ekki aftur. Litlu síðar var Andrókles einnig
tekinn fastur. Hann var bundinn og fluttur
til húsbónda síns í Róm. í hegningarskyni
fyrir strokið dæmdi húsbóndinn hann til að
berjast við villidýr í hringleikahúsi. Dagur
leikanna nálgaðist. Andróklesi var fengið
sverð í hönd og settur inn á mitt sviðið.
Svo var opnað búr, sem stærðar Ijón hljóp
út úr. En áhorfendur urðu sem steini lostn-
ir, þegar þetta mikla dýr lagðist auðmjúk-
lega við fætur Andróklesar, sleikti hendur
hans og öskraði hátt af fögnuði og lét hann
gæla við sig. Allir fórnuðu upp höndum af
hrifningu og vildu vita hvers vegna þetta
gat átt sér stað. Andrókles sagði
frá reynslu sinni. Af þessu urðu allir svo
hrifnir, að honum var gefið frelsi og Ijónið
þar að auki. Hann sýndi hið tamda dýr,
sem vann fyrir sér upp frá því.
K. G.
áliyggjufullur um, að hann ljúki henni vart, áður en skilafrestur
rennur út. Ég vænti hans heim með síðustu lest i kvöld.“
Þær gengu eftir veginum heim til gömlu konunnar. Frú
Bentson var djúpt niðursokkin í hugsanir sinar og Björg sá
hryggðarsvip færast yfir andlit hennar. Þær gengu alveg þegjandi
siðasta spölinn heim að liúsinu, því Björg vildi ekki trufla
liugsanir hennar. Þegar þær komu að dyrunum sagði frúin: „Mér
þætti vænt um, að þú kæmir inn og fengir þér tebolla, ef þú
mátt vera að því.“
Björg þá það, hélt á körfunni inn og lijálpaði henni við að
ná f bolla og setja vatn i ketilinn. Skömmu síðar sátu þær og
létu fara vel um sig í stofunni, en þar var mikið af pappír og bók-
um og eins og áður er sagt, var ekki allt í sem skipulegustum
röðum.
Nú gat Björg ekki stillt sig lengur um að spyrja: „Eigið þér
sonardóttur?"
Gamla konan kinkaði kolli til samþykkis.
„Er hún eldri eða yngri en ég?“
„Hún er lítið eitt eldri.“
„Hvers vegna er hún ekki hér? Er hún einlivers staðar i skóla?“
„Hún dvelur á heilsuhæli í Sviss, því hún er mikill sjúklingur.
Við vonum, að hún fái lieilsuna aftur, en þar er þó aðeins um
von að ræða. Þessi stúlka, sem heitir Lisbet, er því sorgarefni í
lífi sonar mins og þau eru fleiri en eitt, því er nú verr. Hjóna-
band lians fór út um þúfur og á sömu leið fór með það lífs-
starf, sem hann hafði lagt svo mikið á sig til að fullnuma sig
i. Svo varð Lísbet veik, en við höfum bara engin efni á ]>ví að
kosta hana á þetta dýra hæli, sem er þó cina athvarfið til að
bjarga lífi hennar."
Hún liristi liöfuðið og þvingaði fram bros. Síðan sagði hún:
„En svo sit ég liér og segi raunasögu mina. Ég ætti vissulega
ekki að vera að þyngja svona indælli stúlku með mínum vanda-
málum.“
„Segið þetta ekki,“ sagði Björg með hluttekningu. „En hvaða
starf var það, sein liann liafði búið sig undir?“
„Hann ætlaði sér að verða læknir og var orðinn það. Hann
lauk einu bezta embættisprófi, sem tekið liefur verið hér við
háskólann. Hann var harðduglegur, iðinn og hugkvæmur. Fram-
tíðin brosti við honum og liklega væri liann orðinn einn af okk-
ar færustu skurðlæknum, ef lijónaband lians liefði ekki farið úr
skorðum. Og jiess vegna býr hann nú hér ásamt sinni öldruðu
móður. Það átti vissulega ekki að vera svo, cn mér fannst það
vera skylda min að stuðla að þvi, að hann kæmi fótum undir sig
á ný. Hann er mikill tónlistarmaður og tónskáld, en er aldrei
ánægður með sjálfan sig, því erfiðleikarnir hafa nærri yfirbugað
hann. Prófessorarnir hrósuðu honum mikið og liann var eftir-
sóttur læknir. Svo kvæntist hann Helgu og frá þeirri stundu fóru
hlutirnir að ganga úrskeiðis fyrir lionum. Eftir að þau sltildu,
liætti hann störfum á sjúkraliúsinu og fór sem skipslæknir i ferð
til Austurlanda. En það var vitanlega til að komast í bili brott
frá þeim sorgum, sem þjökuðu hann. En þá vildi nú svo til, að
hann sigldi aftur inn i þær sorgir, sem liann var að flýja, ef
svo undarlega mætti að orði komast. Ég veit ekki, livort ég á
að segja þér allt þetta, en stundum getur verið léttir að því að
tjá hugsanir sínar. Manni léttir við að sitja og tala við einhverU
i trúnaði, ekki sizt þegar um svo indæla og skynsama stúlku er
að ræða, sem þú ert.“
Frú Bentson þagnaði, en liélt svo áfram sögu sinni: „Maður-
inn minn var læknir, mjög góður læknir, duglegur, samvizkusamur
og velviljaður sjúltlingum sínum. Hann var einnig góður drengn-
um okkar og liann liafði ríka ábyrgðartilfinningu gagnvart fjöl-
skyldu sinni. Hann fékk góð laun og við höfðum næga peninga,
þegar Birgir var liálfnaður með nám sitt og það var fyrsta
alvarlega áfall okkar. Maðurinn minn liafði varið peningum sin-
um i nokkur fyrirtæki og áleit það hyggilegustu ráðstöfunina,
svo að ég gæti lifað af arði Jieirra og Birgir gæti lokið námi
sínu á liæfilegum tima og orðið arftaki föður síns í starfi. Eg
átti frænda, sem var málfærslumaður. Hann var að vísu góður
maður, en lét gjarnan leiðast á villigötur. Ég hafði ekki liugmynd
um, að peningamál lians væru i megnast ólagi og nokkur tínn
leið svo, að ég hafði engan grun um, að liann hefði misnotað s<h'
yfirráð yfir mínum peningum. Morgun einn sá ég lát lians til-
kynnt í blaði og þetta kom allt i ljós. þegar farið var að gera UPP
reikninga hans. Næslum ekkert var eftir af eignum minum. Nu
vorum við orðin fátæk og ég varð að fá mér atvinnu til þcsS
að Birgir gæti lialdið áfram námi sínu við háskólann. Og það verð
ég að segja, að Birgir brást livergi vonuin inínum. Hann var mj°S
duglegur og gerði allt, sem liann gat til að hraða náminu. Hann
reyndi einnig að fá sér aukastörf samliliða því. En samt urðum
við að flytja úr stóru, glæsilegu íbúðinni oliltar í aðra minni, cn
það jók aðeins samheldni okkar. En — liví er ég annars að segJa
þér þetta allt? Ég veit raunar ekki hvers vegna ég gcri það. Ég
vona aðeins, að þú misskiljir mig ekki, er ]iað?“
Björg fullvissaði hana um, að liún reyndi að skilja liana af öH-
um mætti. Hún skildi, livað gamla konan liafði orðið að þjast
sem móðir og livað liún þjáðist sem amma vegna barnabarnsins
veika, sem var í sjúkrahúsi í Sviss og var i rauninni liið eina, sem
Birgir liafði fyrir að lifa á jörðu liér. Öllu öðru liafði hann tapaðí
Framhald í næsta blað'-
314