Æskan - 01.07.1969, Blaðsíða 45

• ORÐASAFN
Ekki fer allt sem ætlað er
akvofolo rr foss
ambaú = báðir
broso = bursti
dekstra — hægri
fenestro = gluggi
fermita = lokaður
juna = ungur
kesto = kassi
’kovrita = með loki, þakinn
pezas = vegur
plena = fullur
pordo = dyr, hurð
poto = pottur
pura = hreinn
purigas = hreinsar
rivero = á, fljót
rivereto = lækur
tute = alveg
viro = karlmaður
vitro = gler
V E R K E F N I.
Rifjið upp orðasafnið úr öllum
Eöflunum, sem koinnir eru, ef þið
eigið bágt með að muna einhver orð,
þá búið til setningar með jreim. Það
hjálpar ykkur og festir orðin í
minni.
Orðsending: Við þökkum innilega
fyrir öll bréfin og vonum að þið haf-
ið samband við okkur framvegis. Seg-
ið okkur hvort ykkur finnst lexíurnar
°f þungar og jafnframt, hvort ein-
hver atriði þurfa nánari skýringa
við. Munið eftir að einkenna bréfin
með orðinu ESPERANTO.
☆ ☆ ☆
Leiðrétting: Því miður eru villur í
þriðja kaflanum. í verkefninu á bls.
i stendur að unglingur sé jungulo, en
á að vera junulo. Unglingsstúlka er
lJá junulino. í orðasafninu á bls. 212
stendur að cervo þýði hreindýr, en
það er ekki rétt, cervo þýðir hjartar-
ðýr, cervino þýðir hind.
"C1 (5 stóð úti á hlaðinu sólfagran suinar-
morguninn. Fuglarnir kvökuðu á ncs-
inu, sem skagaði xil í mitt gulllitað fljótið.
Lífið var dásamlegt jiessa stundina. Ég lét
augun renna yfir stórt, víðáttumikið og
grösugt túnið. Hlý morgungolan strauk
stráunum blíðlega, um leið og hún bauð
]>eim góðan daginn. Við Kláus máttum fara
i reiðtúr í dag, eða dunda okkur eitthvað
til gamans. Við ákváðum að ríða þennan
dásamlega dag upp á heiði. Ég iiljóp inn
í liestliús og náði i tvö beizli. Mér var létt
um fótinn niður túnið og út nesið. Hestarn-
ir úðuðu ]>ar i sig grænt og safarikt grasið.
Þegar ég átti skamman spöl eftir að Jiest-
iinum, setti ég upp lúmskusvip og nálgað-
ist með varúð hestana, sem litu vart upp.
Iíg flautaði iágt og seiðandi um leið og ég
læddist hálfboginn í baki að Skjónu gömlu.
Sú gamla var orðin tuttugu og sex vetra
gömul, en var ]>ó að öllu leyti sem tíu vetra
gæðingur.
Skjóna var minn uppálialds liestur. Ég
strauk mjúklega snoppuna á lienni. Það fór
örlitill titringur um vöðvastæltan, gljá-
andi skrokkinn. Ég straulc henni um stund,
um leið og ég læddi beizlinu á liana. Þetta
ætlaði að byrja bærilega. I’axi stóð fáeina
faðma frá okkur, og horfði stórum brúnum
og gáfulegum augum til mín. Mér liálf
brá. Faxi bafði lengi liaft þann þeimslcu-
sið, að vera Styggur liestur. Ég þekkti þvi
]>etta augnaráð, og vissi Jivað kauði liugs-
aði. Eg fetaði mig liægt i áttina til lians.
Faxi lagði kollliúfur og liristi Jiausinn.
Eg hyrjaði að tala blíðlega til hans, en
I'axa fannst eitthvað grunsamlegt við
þetta, og færði sig því fjær. Ég bölvaði
hraustlega með sjálfum mér. Nú vissi ég,
að ]>etta var vonlaust úr þvi að hann
lireyfði sig frá mér. Ég þekkti liann nógu
vel til þess. Eg gekk þvi að merinni, snaraði
mér á bak, og reið rösklega af stað. Ég
naut þess að sitja á balci þessúm gæðingi.
Faxi lcom lötrandi á eftir. Þegar ég lcom
að liliðinu í túnfætinum. stölck ég af balci
og opnaði. Síðan teymdi ég merina inn
fyrir á túnið. Færði ég mig nú skammt frá,
og beið þess að Faxi kæmi inn um liliðið.
En svo virtist sem Jiann Jiefði orðið oð
steingervingi þessa stuttu stund sem ég var
að opna Jiliðið.
Ég færði mig fjær í þeirri von að
liann lcæmi inn á túnið. En allt lcom fyrir
ckki. I’arna stóð hann eins og steinrunninn.
Ég bölvaði uppbátt, já, upphátt svo Faxi
hcyrði. Ég var gráti nær af vonzku, )>vi
að mér sýndist lcauði glotta meinlega til
min. Svona var lianii. lig klifraði yfir girð-
ingnna góðan spöl fyrir ofan Iiliðið og tólc
stóran sveig aftan að lionum. Þá byrjaði
liann að bíta og lét eins og Jiann hefði
eklci liugmynd um mig. Datt mér þá i bug
að launa honum lambið gráa, beygði mig
niður og tólc upp gamlan grjótliarðan
hrossaslcítsköggul. Síðan lienti ég þessum
feng mínum af öllu afli í rassinn á Faxa,
um leið og ég rak upp ógurlegt indíána-
öslcur. Glennti ég nú upp glyrnurnar til nð
sjá árangurinn. En liann var sorglega lit-
ill. Að vísu leit Faxi upp, en liélt svo áfram
að bita grasið eins og elckert liefði í skorizt.
Nú blöskraði mér. Eg stóð þarna orðlaus,
já, svo orðlaus að ég gat ekki einu sinni
bölvað. Þarna stóð ég eins og þvara og
hrcyfði mig elclci úr stað. Heyri ég ]>á að
Iíláus kemur slcokkandi til min. Vitanlega
bauð ég bann velkominn eins og á stóð.
Fórum við nú að feta oklcur að Faxa i
því slcyni að reka hann inn um hliðið.
Lötraði liann i átt að bliðinu, en fór bægt.
Þcgar hann var koininn að Iiliðinu álcvað
Kláus að gera út um þetta snöggvast.
Læddist liann að Faxa með beizlið i liend-
inni. Þegar liann var kominn svo nálægt
sem lionum gott þótti, rétti hann höndina
eilitið aftar, og ætlaði að láta liöggið ríða
af. En margt fer öðruvisi en ætlað er. í
sama bili sá ég, að Faxi varð á undan og
gaf Kláusi það gott bögg með afturfótun-
um, að hann hafnaði niður við hliðina á
mér. „Það er naumast," heyrði ég Kláus
tauta um leið og liann stóð upp. „Þar varstu
heppinn, lagsmaður,“ sagði ég og sneri mér
undán til að hlæja.
Nú l>ótti okkur báðum nóg komið. Fór-
um við og leystum beizlið af merinni og
rálcuni liana út af túninu. Genguni við nú
heim á leið og þögðum báðir.
Sigurður Ó. Jónsson,
Skálholti, Eskifirði.
341