Æskan - 01.07.1969, Blaðsíða 13

Hugh Clifford:
Litlu ambáttirnar tvær
Saga frá MALAJA
traumlygn og niðandi rann áin. Þegar út á hana kom,
Var vatnsborðið ekki eins dimmt og undir árbakkanum.
Á árfletinum speglaðist dauft skin. Himinninn var þung-
^úinn. Aðeins tvær stjörnur sáust milli skýjanna.
Mínu hafði tekizt að fela tvær árar. Þær tóku sín hvora.
Þær voru jafn liðtækar á legi sem láði, eins og börn Mal-
aja, sem alast upp á árbökkum, eru jafnan. Báðar voru þær
Vel syndar. Stjórn bátkænunnar fórst þeim vel úr hendi.
Jang, sem enn var með grátekka reri samt oft í sveig. Báts-
ferðin sjálf niður ána óx þeim ekki í augum. En þeim stóð
°gn af hinni ókunnu veröld, sem beið þeirra.
Heimur Jang og Mínu hafði fram til þessa verið smár.
Má heimkynnum sínum höfðu þær ekki farið lengra en til
næsta þorps, fáeinum mílurn lengra upp með ánni, til að
v'nna að uppskerustörfum. Hinum megin þorpsins stóðu
"okkrir hringlaga legsteinar á litlum leiðum. Að baki
þeirra voru hrísgrjónaakrarnir og áveituskurðir þeirra.
Inn í skóginn handan þeirra höfðu þær farið með öðru
iólki um hálfrar mílu veg til að tína eldivið. Og inn í
skóginn, sem reis hátt upp yfir bakkann hinum rnegin ár-
•nnar, höfðu þær ekki heldur farið lengra en um það bil
hálfa mílu. Innan þessara marka hafði heimur þeirra
Verið. Nú voru jrær lagðar upp í nokkurra daga ferð. Og
1 augum jreirra var hún sem för til annars linattar.
Á hugrekki Mínu reyndi, því að henni var runninn
'nóður og tárin streymdu niður kinnar henni. Grátur Jang
hafði ekki sefazt og nokkrum sinnum hafði hún beðið syst-
llr sína að snúa við. Þótt Mína gréti lágt í myrkrinu
^átti hún ekki heyra jrað nefnt. Hún bældi niður ótta sinn
°8 feyndi eftir mætti að hughreysta Jang. Þannig liigðu
þær upp í ferð sína, óttaslegnar og tárfellandi.
Telpurnar áttu bágt með að halda sér vakandi. Hljóð-
’u, sem bárust út úr frumskóginum, voru sefandi. Þær
heyrðu bjölluhljóm froskanna, suð skordýranna, fótatak
fílanna, lirynur villisvínanna. Eitt sinn er kænan fór ná-
lægt bakkanum, tók hópur villisvína til fótanna. Öðru
sinni heyrðu þær bergmál af skothvelli. Eftir hvert hljóð,
sem þögnin rauf, fannst Jreim skógurinn vera enn þögulli
en áður.
Alla nóttina reru telpurnar áfram, án þess að kjarkur
þeirra bilaði. Stundum sofnuðu þær andartak undir ár-
urn, en vöknuðu óðar við Jrað, að árarnar voru að renna
þeim úr greipum. Straumurinn bar þær áfram fremur en
kraftlítil áratog þeirra. Nokkrum sinnum bar kænuna
upp á sandrif og Jrá tóku þær á öllu, sem Jrær áttu, til að
ýta henni aftur á flot. Það kom líka fyrir, að þær villtust
inn í kvíslar út úr ánni. Og skyndilega birtust framundan
Jæim kletta, sem skutu þeim skelk í bringu.
Ferðin var sem vondur draumur. Þeim stóð beygur af
myrkrinu. Og þær óttuðust, að Jjeim yrði veitt eftirför og
að Jrær yrðu teknar höndum og yrði refsað. Þær
Jjorðu ekki að hugsa til Jress, sem við tæki, Jregar Jiær
kæmu til Fekan. Meira að segja Mína hafði látið hug-
fallast. Ef straumjjunginn hefði ekki verið of rnikill til að
þær gætu Jm við komið, hefði lnin nreð glöðu geði fallizt
á að snúa aftur og Jrola Jryngstu refsinguna, sem Awang
Uda gæti á þær lagt.
Þegar grá morgunskíman færðist yfir himininn, lá
Jroka yfir ánni. Klæði telpnanna litlu voru vot. Þær voru
gráfölar og forugar. Og jreirn var kalt. Mína ákvað að
leggja upp að bakkanum, Jrar sem lnin sá göng opnast.
Þar gætu Jrær falið bátkænuna. Þegar þær höfðu lagt
henni, gengu þær upp árbakkann. Jafnskjótt og höfuð
Jreirra snertu jörðina féllu Jrær í fasta svefn. Þar lágu þær
í örmum hvorar annarrar, algerlega einar síns liðs í frum-
skóginum.
309