Æskan - 01.07.1969, Blaðsíða 39

Stína var að naga epli. Henni þóttu epli
og ávextir hunangsmatur og hún var sólgin
í alls konar sælgæti. En nú vildi svo ein-
kennilega til, að þegar hún ætlaði að bíta
í eplið aftur, þá missti hún það út úr hönd-
unum á sér og það valt eftir gólfinu. Stína
hljóp á eftir því og ætlaði að ná í það, en
eplið hélt áfram að velta með miklum hraða.
Það valt fram á ganginn, fram allan gang-
inn, út um opnar dyrnar og út í garð.
— Hvað gengur að eplinu? hugsaði
Stína. Það hefur orðið fyrir gerningum. Hún
herti sig að hlaupa, en eplið rann á undan
henni fram og aftur um garðinn. Svo
staðnæmdist það úti í horni og Stína beygði
sig og ætlaði að taka það. En þá opnaðist
jörðin undir fótum hennar og hún hrapaði
niður, langt, langt.
— Hvernig stendur á þessari gjá hérna
í garðinum? hugsaði Stina. Aldrei hef ég
orðið vör við hana. Nú hlýt ég að meiða
mig óskaplega.
eina kökuna og stakk molanum upp í sig.
— Já, hér er margs konar sælgæti, sagði
álfurinn. Húsið er fullt af brjóstsykri, kara-
mellum, lakkrís og konfekti. Og nú ætla ég
Ævintýri Stínu
Jæja, það er bezt að þú sért hérna hjá mér
um tíma, og þá vona ég að þú venjist af
þeim Ijóta og hættulega sið að vera alltaf
að éta sælgæti.
— Nei, ég verð aldrei leið á sælgæti,
sagði Stína. Það er bezt af öllu í heiminum.
Og þakka þér kærlega fyrir hvað þú ert
góður við mig. Svo brosti hún út undir eyru,
en álfurinn sagði:
— Þú ert nú ekki farin að skilja það enn
hvað ég er góður við þig.
Nú var Stína þarna hjá honum i viku.
Fyrstu dagana gerði hún ekki annað en
éta sælgæti frá morgni til kvölds. En svo
fór lystin að minnka. Hún hafði ekki einu
sinni lyst á góða vatninu í gosbrunninum.
Og þegar vikan var liðin kom hún grátandi
til álfsins og bað hann að lofa sér að fara
heim.
— Jæja, þá hefur mér tekizt að lækna
þig af Ijótum ávana, sagði álfurinn. Viltu
ekki fá brjóstsykur í nesti?
— Nei, sagði Stína, nú hlakka ég mest
til þess að koma heim og íá mér rúgbrauð
og hafragraut.
Og nú bragðar hún aldrei sælgæti íramar.
En hún meiddi sig ekki neitt. Hún kom
ósköp mjúklega niður á grænt gras og allt
um kring voru hin fegurstu blóm.
■— Alveg er ég nú hissa, sagði Stína.
þetta hlýtur að vera draumur.
— Nei, það er enginn draumur, heyrði
hún þá sagt skammt frá sér. Og þegar hún
leit við, sá hún þar svolítinn álf.
■— Velkomin hingað, sagði álfurinn. Heit-
if þú ekki Stína?
— Jú, sagði hún, en hvernig stendur á
Því að þú þekkir mig?
— Ég hef mörgum sinnum séð þig, sagði
álfurinn. Ég hef oft setið i trénu íyrir utan
Sluggann þinn og kinkað til þín kolli, en
Þú hefur ekki séð mig. Mennirnir sjá fiðrildi
°9 flugur og fugla, en þeir sjá ekki litlu
álfana. Komdu nú með mér, þá skal ég
sýna þér margt fallegt.
Eftir stutta stund komu þau að litlu húsi.
99 Það var skrítið hús, því að það var byggt
úr sykurkökum, svo Ijómandi fallegum syk-
urkökum. Stína gat ekki stillt sig. Hún braut
að sýna þér litla gosbrunninn hérna.
— Mig langar ekkert til að sjá hann,
sagði Stína.
— Segðu ekki þetta, sagði álfurinn.
Komdu bara með mér og bragðaðu á vatn-
inu úr honum.
Svo tók hann silfurbikar upp úr vasa
sínum, fyllti hann af vatni og rétti Stínu.
Hún bragðaði á því, og þá var þetta disæt-
ur gosdrykkur.
— Hér verð ég alla mína ævi, sagði
Stína. En hvað það er gaman að geta feng-
ið eins mikið af alls konar sælgæti og
mann langar í.
— Þú þreytist á því bráðum, sagði álfur-
inn. Eftir nokkurn ííma fer þig að langa í
góðan mat, eins og til dæmis rúgbrauð og
hafragraut.
Stína fussaði:
— Ég vil ekki sjá rúgbrauð og hafragraut,
sagði hún. Ég ætla aldrei að borða það
framar.
— Datt mér ekki f hug, sagði álfurinn.
Smœlingjar.
Einu sinni var ofurlftil mýfluga, sem flaug
langt út í heiminn. Hún var svo Iftil, að
henni datt ekki í hug að mennirnir tækju
eftir sér. Þegar hún var orðin svöng, þá
settist hún á höndina á drenghnokka, og
á meðan hún sat og hvíldi sig, heyrði hún
að einhver sagði við drenginn:
„Svei, þarna er þá óhræsis mýfluga.
Flýttu þér að kremja hana sundur."
En þá vissi mýflugan ekki fyrri til en hún
var allt í einu búin að fá málið, og hún
sagði svo hátt, að drengurinn heyrði það:
„Æ, æ. Vægðu mér. Ég á dálítinn dóttur-
son heima, og hann fer að gráta, ef ég
kem ekki aftur."
Hafið þið nokkurn tíma vitað annað eins:
Svona agnarlftil, og orðin amma!
335