Valsblaðið - 11.05.1972, Síða 29

VALSBLAÐIÐ
27
Frímann lirlfiason:
Rœtt við tvo leíkmenn
,,Ekki við aðra að sakast,
en okkur sjálfa“, segir
Sigurður Dagsson
Okkur í blaðstjórninni þótti rétt
að ná tali af einum leikmanni úr
meistaraflokki knattspyrnunnar í Val
og leggja fyrir hann nokkrar spurn-
ingar varðandi fortíð og framtíð í
þeim flokki. Fyrir valinu varð okkar
ágæti markmaður, Sigurður Dagsson,
sem þegar hefur mikla reynslu, glögg-
ur á menn og málefni og raunsær.
Hann hafði þetta að segja:
— Varst þú ánægður með árang-
urinn síðasta sumar?
— Ég var sæmilega ánægður með
byrjunina í Reykjavíkurmótinu, lent-
um við þar í öðru sæti, og mér fannst
það lofa nokkuð góðu, en svo brást
það, því miður. Sem sagt ég var ekki
ánægður, og heldur ekki með bikar-
keppnina.
— Hverju var um að kenna?
— í því efni er ekki við aðra að
sakast en okkur sjálfa, og kemur þar
sitthvað til. Margir leikmanna eru
skólamenn og urðu því að vinna mik-
ið, sem var kannske eðlilegt, til að
safna til vetrarins. Hitt er svo annað
mál, að stundum er hægt að fórna
einhverju fyrir íþróttina og það hef-
ur oft verið gert.
— I hverju lágu veilur liðsins?
— Eitt lið getur ekki sýnt hvað í
því býr, ef menn eru að mæta til æf-
inga sitt á hvað. Stundum mætir
helmingurinn og á næstu æfingu mæt-
ir hinn helmingurinn, það er gömul
saga og ný, slíkt kann ekki góðri
lukku að stýra, en það skeði því mið-
ur, og það allt of oft. Við það bætist
svo, að ef menn koma þreyttir frá
vinnu, er varla við því að búast, að
þeir geti þá tekið fullkomlega á.
— í hverju lá styrkur liðsins?
— Það væri helzt að hafa gaman
af leiknum, gaman að vera saman í
þessu, og við ræddum oft um það.
Við komum saman á fundi til að ræða
málin, en því miður gaf það ekki betri
árangur en raun varð á. Ég vil líka
segja það hér og hef sagt það oft
áður, að þetta Valslið hefur átt a. m.
k. tvö undanfarin ár, beztu einstakl-
ingana og ég held því stöðugt fram,
og það er ekkert raup, en það nær
ekki saman. Mér finnst að mennirnir
þurfi að hugsa meira um liðið en ein-
staklinginn.
— Telur þú þá að tilfinningin fyrir
félaginu — Val — sé þroskuð meðal
meistaraflokksmanna ?
— Sjálfsagt allt of lítið. Menn koma
suður á Valsvöll hver í sína íþrótta-
grein, til þess að æfa, mikið minna
til að hugsa um sjálf félagsmálin eða
hittast undir öðrum kringumstæðum.
Þó kemur það fyrir, sem betur fer,
með kaffifundum og öðru, en það
er ekki nóg, það þarf meira. Hér koma
vafalaust önnur áhugamál, sem hafa
áhrif, sem ekki voru áður. Þess vegna
má segja, að þessi sanni félagsandi
sé dálítið öðruvísi en hann var áður.
— Heldur þú að það væri þroskandi
fyrir þessa pilta, sem æfa, að kynnast
kjarna starfsins sem stendur á bak
við leikinn?
Ég efast ekki um það og gæti það
vissulega haft góð og þroskandi áhrif
ef þeir, sem vinna mest í félagslífinu
og þeir sem koma fram sem fulltrú-
ar Vals á vellinum, gætu saman og
sameiginlega skynjað kjarnann og
neistann, sem verður að vera á bak
við störf beggja.
— Ert þú ánægður með samheldni
piltanna innbyrðis, utan vallar sem
innan ?
— Ég verð hreinlega að játa það,
að „mórallinn", eins og það er orðað,
var alls ekki nógu góður, og stund-
um, því miður slæmur. En ég vona
að það standi til bóta og ég hef ekki
trú á öðru, ég held að viljinn sé fyrir
hendi. Menn hafa mismunandi skap-
gerð, og stundum erfitt við það að
eiga, en ég trúi á þroska liðsins, og
að við náum því á endanum að verða
eins og einn maður.
— Ert þú ánægður með ráðningu
Óla B. til Vals?
— Ég vil í fyrsta lagi benda á það,
eins og Óli B. hefur oft sagt sjálfur,
að það er alveg sama hvað góður
þjálfarinn er, að hann gerir ekki
kraftaverk sem slíkur, það eru fyrst
og fremst mennirnir sjálfir sem hann
Eftir svip Kristins Jiirundssonar hefur honum ekki fallið það sem Halldór
Einarsson hvíslaði að honum. Jón Pétursson lengst til vinstri, er dúlítið undrandi,
en Bergsveinn þar rétt hjá heyrir ekkert, Sigurður Dagsson sér knöttinn
svífa yfir — og létti. —