Valsblaðið - 11.05.1972, Side 34

32
VALSBLAÐIÐ
nafni félagsins, og lét að því liggja
að hann væri ekki mikið lakari en
Fick. Þetta voru allt stúdentar sem
voru þarna á ferðalagi, ég man ekki
á hvers vegum.
Þjóðverjarnir voru einstakir gest-
gjafar, og efndu til alþjóðlegs sund-
móts í tilefni af þessum fræga manni,
og var það auglýst í blöðum og á
húsveggjum, og ég held að það hafi
aldrei verið slíkt mót á þessum stað,
þetta var svo afskekkt þá. Auglýst
var að meðal þátttakenda væri félagi
Peter Fick heimsmeistara, sem mundi
keppa, og þá fyrst og fremst við
Þjóðverjana. Svo var okkur hinum
hóað inn í þetta til að fylla upp, og
man ég eftir Dana, Englendingi og
Finna, sem var mikill vinur minn,
og svo var ég með. Ekki var minnzt
á neina aðra en Ameríkana fyrir
keppnina, og svo voru þrír Þjóðverjar
sem kepptu á móti okkur. Keppt var
í 100 m. sundi á 50 m. braut. í þess-
um hópi var einn allsæmilegur sund-
maður þýzkur. Ég var í góðri þjálf-
un um þetta leyti, en það vissi eng-
inn um það í hópnum, ég hafði aldrei
nefnt þennan vatnsknattleik, þeir
höfðu engan áhuga fyrir því, vissu
ekki einu sinni að ég var í háskóla-
liðinu, eða um getu mína í sundi.
Þetta var mjög góður sundstaður.
Þetta voru Masoisku vötnin frægu
þar sem Hindenburg barðist við Rúss-
ana, þar sem frægar orustur áttu
sér stað.
Þarna var mikill áhugi fyrir sundi,
og var fjölmennt þegar keppnin fór
fram. Er skemmst frá því að segja,
að þessi Þjóðverji og Ameríkaninn
tókust á til að byrja með, eða á fyrri
fimmtíu metrunum, en Ameríkaninn
var greinilega ekki í þjálfun, má vera
að hann hafi verið góður, ég veit það
ekki, en hann sprakk eftir 50 m. og
var búinn. Var orðinn á eftir þegar
þeir höfðu synt 70 m., en mér fannst
ég vera gjörsamlega óþreyttur, og
óvenjulega vel fyrir kallaður þennan
dag, og langaði að taka þá þeim öll-
um að óvörum, því að ég hafði engu
að tapa, var óþekktur af öllum. Það
var auðvelt fyrir mig að vera eina
10 m. á undan í markið, og fyrir
bragðið fór allur glans af þessu. Það
var lítið hægt um þetta að tala!
„Sundið veitir mikla fullnægingu!“
Er sundíþróttin þér enn hugstæð,
og þá hvers vegna?
Já, hún er mér mjög hugstæð, hún
er svo skemmtileg, sérstaklega vatns-
knattleikurinn, það er svo karlmann-
leg íþrótt og dálítið hörð og erfið.
Sjálft sundið veitir manni ákaflega
mikla fullnægingu. Það er bæði það
að maður þarf að skoða og hugsa
um allt sem maður er að gera. Það
er ekki hægt að iðka sund blindandi,
ef svo mætti segja, eða af kröftum,
það þarf mikla hugsun og yfirlegu
og athugun. Það er ,,rythminn“ í
sundinu sem hefur svo merkileg áhrif
á líkamann, bæði hugsunina og lík-
amann, hjartslátt og annað. Þessi
„rytmiska" djúpa öndun, hugsaðu þér
hvað hún hefur mikið að segja fyrir
líkamann, það er engin tilviljun að
þeir leggja mikla áherzlu á öndunina.
Sjáðu langhlauparana, alla þá sem
þurfa að anda „rytmiskt" og djúpt
langan tíma, það gjörbreytir líkam-
anum, það hefur gagnger áhrif á blóð-
þrýsting og æðaslátt, og hjartslátt-
inn, og það er ekki sjaldgæft að
hjartaslögin fari niður í 50 slög á
mínútu og tala ég þar af eigin
reynslu. Að þessu bý ég enn. Fylling
hjartans verður miklu betri af ein-
hverjum ástæðum, við vitum ekki af
hvaða orsökum, en þetta er stað-
reynd. Allir, sem þjálfa sig rækilega,
verða varir við þetta. Það hefur verið
sýnt vísindalega fram á þetta. Þetta
hefur sannað mér að með þessum
sérstöku íþróttum er bezt að hafa
áhrif á líkamann. Spretthlaupin eru
ekki eins gagnleg, nema langhlaup
séu iðkuð með, og sprettsundið er
ekki gott nema langsund sé iðkað
með; langsundið er skilyrði fyrir
sprettsundunum, maður nær ekki ár-
angri nema æfa langsundin með. Nú
til dags sér maður þetta vel, en við
vissum það ekki þá.
í þessu sambandi mætti það koma
fram, að það var mér sérstök ánægja
að fá að vera með í því að koma
upp nýju lauginni í Laugardalnum,
í stað þeirrar gömlu, þar sem maður
sleit barnsskónum og átti ótal sælu-
stundir, ásamt öðrum sundmönnum
og sundunnendum. Koma þar í hug-
ann Erlingur Pálsson, Ben. G. Waage,
og fleiri mætir hugsjónamenn.
„Lék aldrei knattspyrnu, en hljóp
fyrir Val“.
Hvenær fórst þú að fá áhuga á
knattspyrnu ?
Ég hef aldrei verið knattspyrnu-
maður um dagana, og eins og þú veizt
var ég allur í sundinu, en allar flokka-
íþróttir, mér er næstum sama hver
fjárinn það er, svo lengi sem það
hefur einhvern jákvæðan tilgang, og
samstarf manna á milli, og samspil
milli auga og handar eða fóta, það
veitir mér alveg sérstaka ánægju að
horfa á, sama hvaða flokka er um
að ræða, ef ég sé menn ganga að
þessu með lífi og sál. Knattspyrnan
hlýtur að grípa alla sem hafa gaman
af að sjá æskufjörið og kraftinn í
fólki, sjá karlmannlega íþrótt vel
gerða, þar sem hugsun er líka notuð
í leiknum, því að við vitum það vel,
að tamning líkamans er númer eitt,
og númer tvö er hugsunin, sem tamn-
ingin gefur manni tíma til að beita.
Því fyrr en ,þú hefur tamið líkam-
ann hefur þú engan tíma afgangs
til þess að hugsa um leikinn, þá fer
allt í að ráða við boltann og þú veizt
lítið hvað þú ert að gera. En knatt-
spyrnan er dæmigerð um þetta, þar
sem hvort tveggja þarf að fara sam-
an: Hugsun og þjálfun. Ég hafði
mikið gaman af að horfa á þessa
leiki, en því miður gat ég ekki sjálf-
ur tekið þátt í þessu.
Ég keppti aldrei fyrir Val í knatt-
spyrnu, en í eitt skipti keppti ég þó
fyrir Val og það var í víðavangs-
hlaupi drengja, ásamt Birni Carls-
syni, þeirri höfuðkempu, og við vor-
um skátafélagar. Við hlupum saman
þetta drengjahlaup, og Björn heldur
því alltaf fram að hann hafi verið á
undan, en ég stend í þeirri meiningu
að ég hafi verið aðeins á undan, en
svo mikið var víst að við komum hlið
við hlið í markið! Og við vorum ekk-
ert mjög aftarlega.
Á unglingsárum mínum horfði ég
ekki á knattspyrnukeppni, til þess
átti ég heima of langt frá keppnis-
völlunum! Þó mun cg hafa farið ef
það voru stórleikir, og þá var það
hátíð.
„Mér fannst eitthvað dularfullt við
þetta“.
Hvernig stóð á því að þú gerðist
formaður í Val.
Eins og ég sagði þér hafði ég keppt
fyrir Val, og þú veizt hvernig það er
þegar maður hefur keppt fyrir eitt
félag þá er það um leið þitt félag.
Valsmaður hef ég verið síðan og fylgzt
með leikjum Vals og óskað þeim sig-
urs hvenær sem var, en ég veit ekki
hvort mér var það ljóst sjálfum hvað
ég var mikill Valsmaður, fyrr en á
það reyndi.
Að ég gerðist formaður í Val er mér
jafnmikil ráðgáta og þér. Ég þekkti
alla þessa menn sem voru í kringum
leikina alltaf, og smám saman kynnt-
ist ég þeim öllum saman. Þegar ég
settist að hér í bænum fór ég alltaf
á völlinn og horfði á alla flokka þeg-
ar ég gat, og vafalaust hafa forystu-
menn félaganna séð mig þarna upp-
frá.
Mig minnir að Víkingur hafi eitt-
hvað verið að tala við mig um að
taka að sér störf fyrir félagið, en ég
var bara ekki Víkingur svo að það
var ekki hægt, ég hefði ekki getað
gert það af heilum hug, því innst
inni var ég Valsmaður.
Það kom yfir mig eins og þruma
úr heiðskíru lofti, þegar nokkrir góð-
ir Valsmenn komu til mín á lækn-
ingastofuna eftir viðtalstíma, og báðu
mig að tala við sig. Erindið var þá
að spyrja mig hvort ég vildi gerast
formaður Vals. Ég hef sjaldan orðið