Valsblaðið - 11.05.1972, Side 52

50
VALSBLAÐIÐ
Sóleyjargatan á að fara beint suður
í Fossvog.
Miklabrautin verður hraðbraut og
ýmsar aðrar breytingar eru áætlað-
ar og undirgangur undir Flugvallar-
veginn. Innkeyrslunni á svæðið verð-
ur sennilega að breyta og koma þá
frá nýja Flugvallarveginum.
Upprunalega var stærð svæðisins
um 5 hektarar, eins og ég gat um, en
nú er það orðið um 7 hektarar.
Hefur verið rætt um byggingu nýs
íþróttahúss, Þórður?
Það hefur verið nokkuð til umræðu
undanfarið og það er nú einmitt á
lauslegum uppdrætti, sem við höfum
látið gera og er það ef til vill næsta
mál á dagskrá, hvort ætti að fara
út í að byggja íþróttahús eða félags-
heimili. Eins og aðstaðan er í dag,
vantar okkur meiri aðstöðu til innan-
húss íþróttaiðkana. Þó að við höf-
um 50 tíma í okkar húsi, er það ekki
nóg, við verðum að vera 10 tíma á
viku í öðrum húsum í borginni og
það er heldur ekki nóg; okkur vant-
ar meira húsrými. Þegar mest var í
sumar, þegar knattspyrnan var í full-
um gangi, stúlkur í útihandknattleik;
körfuknattleiksmenn inni í salnum,
voru mikil vandræði með búnings-
klefa og ekki síður baðklefa.
Ég hef trú á því, að þegar við er-
um einu sinni komnir í gang með
framkvæmdirnar aftur, að þá verður
ekki stanzað og strax þegar stóri
völlurinn er kominn í gang, verður
endanlega að ákveða hvar við ætlum
að staðsetja íþróttahús og hvar fé-
lagsheimilið á að standa. Þá fara
styrkir frá opinberum aðilum að koma
inn og hægt að byrja á næsta verk-
efni, og þó að styrkirnir komi stund-
um nokkuð seint, þá koma þeir að
lokum og má í því sambandi benda
á, að enn á Valur útistandandi hjá
íþróttasjóði um hálfa millj., að mestu
leyti frá framkvæmdatímabilinu.
Hálf milljón var þá mikill pening-
ur, núna er það varla helmingur þeirr-
ar upphæðar, svo þetta er mjög slæmt.
Ég hef líka trú á því, að innan
eldri manna Vals sé viss hópur, sem
hefur áhuga fyrir að vinna að þess-
um málum hjá Val og ég trúi því að
það myndist kjarni góðra manna, sem
vill styðja þessar framkvæmdir fé-
lagsins.
Þá höfum við rætt nokkuð um
Framkvæmdasjóð innan félagsins,
sem starfar samkvæmt sérstökum
reglum, sem tekur á móti því fé, sem
til framkvæmda á félagssvæðinu er
ætlað. Koma þar til gjafir, styrkir,
tekjur af fjáröflunum o. fl.
Hér hefur aðeins verið tæpt á þeim
málum sem nærtækust eru og þola
aðeins litla bið að um þau verði fjall-
að og hafizt handa um framkvæmdir
í þeirri röð sem eðlilegast er talið.
Félagið? stjórnin og ég
Mér hefur fundizt ég verða var við
það mjög oft hjá hinum almenna fé-
lagsmanni, ekki bara í Val, heldur
einnig í öðrum íþróttafélögum, að
hann vilji skipta félaginu í það þrí-
stirni, sem ég hef sett sem fyrirsögn
að þessum hugleiðingum mínum. Það
er ekki bara að í þessu felist félags-
legur vanþroski, heldur hygg ég að
þessi hugsunarháttur allt of margra,
sé ein aðalorsökin fyrir því hve erfitt
er að fá menn til starfa hjá félögun-
um fyrir utan þátttöku í íþrótta-
keppni.
Hversu oft verður maður ekki var
við að menn segi, þegar einhvern
vanda ber að höndum hjá félagi eins
og Val: „Hvað gerir félagið" eða
„hvað gerir stjórnin“. Það er ekki oft
að maður heyrir menn segja: „Hvað
gerum VIГ. Séu menn félagsbundnir
í félagi eins og Val þá kemur þeim
allt, sem gert er, jafn mikið við og
þeim sem hafa gefið sig fram til
starfa í stjórn eða nefnd í félaginu.
Þeir sem í þær stöður veljast hverju
sinni eru aðeins framkvæmdaaðilar
fyrir félagið meðan þeir sitja í stjórn
eða nefnd, en hverjum og einum fé-
laga í félaginu kemur allt, sem þeir
ákveða eða framkvæma, jafn mikið
við og þeim er gera hlutinn. Ef við að-
eins gætum fengið alla félaga okkar
í félaginu til að hugsa á þann hátt
— hvað gerum við —• í staðinn fyrir
hvað gerir stjórnin eða hvað gerir
félagið; hugsið ykkur hversu miklu
félagslega sterkari við værum þá en
við nú erum.
Ég geri mér fullljóst, að þeir sem
í stjórn veljast hverju sinni, verða
að taka ákvarðanir, sem ef til vill
orka stundum tvímælis, og ég sem
óbreyttur félagsmaður get þar engu
um þokað í augnablikinu. En hversu
miklu auðveldara væri ekki fyrir þessa
menn að taka ákvarðanir og síðan
að framkvæma þær, ef þeir vissu að
hver einasti félagi léti sig þær miklu
skipta og að allir í félaginu stæðu
á bak við þá í stað þess að skipta
félaginu í þessi þrjú hugtök — félagiö
— stjórnin og ég. Hversu mun létt-
ara væri ekki að starfa að félags-
málum okkar ef svo væri?
Sjálfsagt segja margir, þegar þeir
lesa þetta, að ég sé ekki að koma hér
með nein ný sannindi, og ég geri mér
það einnig fullljóst. En þótt svo sé,
þá er það staðreynd, að þessi þrí-
skipting á sér stað og hún verður að
hverfa. Við þekkjum allt of marga
gamla félaga, sem eitt sinn léku knatt-
spyrnu eða handknattleik fyrir Val
og jafnvel störfuðu eitthvað að fé-
lagsmálunum fyrstu árin eftir að þeir
hættu keppni. Ef eitthvað kemur upp
á í dag, þá eru þessir sömu menn
sjálfsagt reiðubúnir til þess að gefa
eitt eða nokkur þúsund krónur til að
leysa einhvern vanda, og vissulega er
það fallega gert, en gerðu þeir ekki
meira gagn með því að koma til starfa
á þann hátt að láta sig málið varða
frá félagslegu sjónarmiði, en ekki
bara með því að gefa ákveðna fjár-
upphæð og segja — félagið leysir
þetta eða stjórnin leysir þetta? Ég
hygg að svo sé. Ég vona að þessum
hugleiðingum mínum verði ekki illa
tekið, þær eru ekki meintar til eins
frekar en annars, aðeins settar fram
mönnum til umhugsunar. S.dór.
Valsmenn, hefjum söfnun og gefum félaginu
myndsegulhand
Þegar liðinu okkar fór að vegna illa í liandknattleiknum í haust datt ein-
hverjum snjöllum manni þaið í hug að fá lánað myndsegulband, taka leikina
upp á það og skoða svo myndina á eftir til að reyna að komast að því, livað
væri að. Það eru allir sem nálægt liandknattleiknum í Val koma, sammála
um, að þetta hafi reynzt ómetanlegt og það sé liverju félagi nauðsynlegt að
eiga slíkt tæki. Knattspyrnan gæti notað það á sumrum, handknattleikur-
inn og körfuknattleikurinn á vetrum. En sá hængur er á, að þetta tæki er
nokkuð dýrt, það kostar 100—150 þúsund krónur. Og við vitum það vel að
félagið hefur ekki efni á að kaupa svo dýrt tæki.
Það er því tillaga okkar hér í ritstjórn Valsblaðsins að liefja fjársöfnun
hjá félagsmönnum svo hægt verði að kaupa tækið. Þetta er ekkert stór-
átak hjá jafn stóru félagi og Valur er. Gefi menn 200 kr. svona 500 menn,
þá er þetta koinið og það ætti enginn að þurfa að sjá eftir þeirri fjárhæð
til félagsins og þótt meira væri. Við viljum því skora á ALLA félagsmenn
í Val að sameinast um að gefa félaginu þetta bráðnauðsynlega tæki, ég er
viss um að við fáum þá oftar að gleðjast yfir unnum sigrum félagsins okk-
ar á komandi árum.