Valsblaðið - 11.05.1972, Page 74

72
VALSBLAÐIÐ
eftir því sem efni leyfðu, og búning.
Svo kemur að því, að Grímar velur
liðið, og svo vill til að ég lendi í því.
Þegar þetta var heyrin kunnugt, kom
til mín drengur úr hópnum, sem ekki
hafði verið valinn í liðið og segir
við mig: Ég á svo til nýja skó. Fáðu
þá og kepptu á þeim. Auðvitað vissi
Nonni, en svo var hann kallaður, að
ég átti enga almennilega skó og hef
aldrei eignazt. Til að byrja með þver-
tók ég fyrir að nota þá og ata þá út
fyrir honum, en hann gaf sig ekki
og fullyrti að ég mundi leika betur
á góðum skóm. Innra með mér fannst
mér sem það mundi vera dásamlegt,
þó að ekki væri nema einu sinni, að
koma í svona fallegum fótboltaskóm,
og svo fór að ég gaf eftir og fór í
skóna og bauðst hann til að geyma
mína skó á meðan.
Síðan hefst leikurinn og skora
Haukar fyrst 1:0. Albert Guðmunds-
son jafnar og áður en leik lauk hafði
ég heppnina með mér og skora sig-
urmarkið. Þessu atviki hef ég aldrei
gleymt.
Mér fannst það frábært drenglyndi
að koma til mín og bjóða mér skóna
sína til að keppa á. Auðvitað hafði
hann komið með von um að vera val-
inn í liðið, en það hafði ekki haft nein
áhrif á hann, hann var fullur sam-
úðar með mér, með mína lélegu skó.
Hann var ábyggilega sannfærður
um það, að mér mundi vegna betur á
nýju skónum sínum og að liðið mundi
njóta þess líka.
Það var svo mikil vinátta í þessu
fólgin, að ég hef oft yljað mér við
að hugsa um þessa framkomu Nonna.
Ég vil bæta því hér við, að ég held
að ég hafi aldrei orðið eins glaður,
eftir að hafa skorað mark í leik. Mér
fannst eins og að það væri þakklæti
fyrir skólánið, og auðvitað var það
allt skónum að þakka. Og Róbert hélt
áfram: Ég var ekkert atriði i þessu
öllu saman, ég var þiggjandinn; en
þessi framkoma Nonna og fordæmi
á skilið að lifa. Það má koma fram,
að Nonni var Jón Ingimarsson, þekkt-
ur sundmaður á sínum tíma. Nú deild-
arstjóri í heilbrigðisráðuneytinu.
Var látinn fella mörkin.
Öðru atviki dálítið annars eðlis, en
þó tengdu Val að vissu leyti, gleymi
ég aldrei, svo öfugsnúið sem mér
fannst það vera. Þegar þið voruð að
ryðja völlinn við Haukaland á sínum
tíma, þótti mér mikið til þess koma
að Valur, mitt félag, skyldi vera að
byggja sér völl, þar sem við gætum
æft og leikið okkur þegar okkur sýnd-
ist Ég sniglaðist í kringum ykkur í
tíma og ótíma og fylgdist með öllu
sem þar fór fram.
Þegar svo mörkin komu á völlinn
þótti mér sem verkið væri fullkomið
og mér þótti mikið í mun að vera
sjónarvottur að því. Síðan átti ég
þar margar ánægjustundir í leik með
félögum mínum.
Svo liðu 4—5 ár. Ég var farinn
að vinna og tók þ. á. m. þátt í svo-
kallaðri „Bretavinnu". Þá er það einn
daginn að farið er með mig og fleiri
á þessar gömlu Valsslóðir, þar sem
völlurinn stóð. Þegar þangað kom er
mér fyrirskipað, að grafa í kringum
mörkin og fjarlægja þau og tóku að
vísu fleiri þátt í því.
Ég minntist þeirra stunda þegar
völlurinn varð til og þegar mörkin
Frímunn Urhjason:
sftjir llaldur Hrhfasan. srm
horfl hrfar á flrsíalia Irihi í
nirisluraflohhi í hnuii-
spurnu í 2.* lil :tO ár
Iþróttahreyfingin, og þá ef til vill
knattspyrnan sérstaklega, og hand-
knattleikurinn raunar líka, á sína
föstu aðdáendur. Leikir og keppni
verða þeim sú skemmtun, að þeir láta
ekkert framhjá sér fara. Þeir vita
um árangur liða og manna og fylgj-
ast með nær öllu sem gerist á sviði
íþrótta. Leikirnir verða þeim tilhlökk-
un og hátíð, og einstaklingarnir þar
verða vinir þeirra, þótt þeir talist
aldrei við. Þeir verða margir hverjir
að „stjörnum", sem lýsa upp líf þess-
ara áhugamanna, sem ef til vili hafa
aldrei haft aðstöðu til að taka þátt í
leik eða keppni og njóta þess sjálfir
að vera með úti á vellinum.
Margir þessara áhugamanna eiga
sinn ákveðna stað á vellinum eða í
húsinu þar sem þeir eru meðan þeir
horfa á. Það fer því ekki milli mála
að þeir setja á vissan hátt sinn svip
á þessa athöfn, sem á sér stað þegar
keppni fer fram.
Einn þessara manna er Baldur
Helgason. Hann lætur sig ekki vanta
á þá kappleiki sem fram fara í
Reykjavík, og vafalaust hindrar hann
ekkert nema veikindi -— og það mikil
veikindi — ef leikur fer fram á borg-
arsvæðinu. Hann kemur ævinlega
mjög snemma á keppnisstað, svo að
ekkert fari framhjá honum. Hann er
rólegur í fasi, og í svip hans má sjá
mikla íhygli þó að hann láti ekki
mikið uppi hvað innifyrir býi'.
Okkur í blaðstjórninni datt í hug
að fá Baldur til þess að segja okkur
frá þessum áhuga, sem hann hefur
fyrir íþróttum og fleiru í því sam-
bandi og gerði hann það góðfúslega.
Hvenær fékkst þú fyrst áhuga fyrir
íþróttum, Baldur?
voru sett upp, og nú átti það að verða
mitt hlutskipti að brjóta þetta niður
og eyðileggja. Ég held að ég hafi
aldrei unnið verk sem mér hefur ver-
ið ógeðfelldara, en vinna að því að
fella þessar markstengur. Ég vissi, að
hér þýddi ekki að mögla, þetta var
,,ordra“, þetta varð ekki umflúið, en
það breytti ekki hugarfari mínu til
verksins. Ég var önugur í skapi og
geðillur og það var eins og ég fyndi
til í hvert sinn, sem ég stakk skófl-
unni í jarðveginn. — Þessu atviki get
ég aldrei gleymt, sagði Róbert að lok-
um.
Baldur Helgason, maðurinn, sem fylgist
með nær öllu, sem gerist á keppnisvöllum
í Iteykjavík.
Það var 1940 eða uppúr því, þegar
Albert Guðmundsson var að koma
fram. Ég man nú ekki hvaða leikur
það var sem ég sá fyrst. Ég fór þá
oft með systur minni á leiki. Mér
fannst Albert þá mjög góður knatt-
spyrnumaður og mér er alltaf minn-
isstætt atvik úr leik, þar sem Albert
skoraði mark af 30 m færi. Var það
Ellert Slövason, sem gaf fyrir til Al-
berts, sem skoraði. Þá var eins og
Ellert flygi fremur en hlypi í fang
Alberts til að fagna markinu. Þetta
var mér ógleymanlegt. Ég hef varla
séð eins glæsilegt mark. Markið sem
Hermann Gunnarsson skoraði hjá
Keflavík 1966 var líka stórkostlegt.
Upp úr þessu fór ég svo að horfa
á hvern einasta leik sem ég gat, og
þá eins hjá yngri flokkunum, ef svo
bar undir.
55Hef gaman af ollum íþróttumu.