Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1903, Síða 123

Nýlendubúar höíöu flestir flúiö í virkiö sökum ótta, en
uröu nú auðvitað enn skelkaöri en áöur. Það var alt
á tjá og tundri í virkinu. Menn, konur og börn
þjöppuöu sér saman eins og sauðfé, því allir vildu vera
innan veggja virkisins, ef ske kynni, að með því yröi
forðað lífinu. Þarna beiö fólkið angistarfult alla nótt-
ina og bjóst við áhlaupi þá og þegar, en nóttin leið
svo, að ekkert áhlaup var gert. Seinna fengu rnenn
að vita, að ófriðarseggirnir höfðu haft beyg af fall-
byssu, sem í virkinu var.
Daginn eftir var Richard, er tekinn hafði verið til
fanga, sendur til virkisins mcð þann boðskap til ný-
lendufólksins, að það yrði að hafa sig tafarlaust á burt.
Og eftir að skilmálar þeir, er kumpánar Norðvestur-
félagsins settu, höfðu verið nákvæmlega athugaðir,
afréðu nýbyggjarnir að yfirgefa bj'gðina. Með þung-
um huga fóru þeir nú að búa sig til farar og urðu að
hafa hraðan á. Það litla, sem hægt var að hafa með
sér af húsrnunum og nauðsj’nlegustu áhöldum, var nú
borið á bátana, og lagði svo allur hópurinn á stað ofan
Rauðá, niður til Winnipeg-vatns og þaðan til Norzuay
Housc, sem þá var kallað Jack Fish House. Þar var
fólkið um veturinn. Vorið eftir kom Selkirk lávarður
til nýlendunnar og hafði með sér sveit vopnaöra
niánna. Voru þá sendimenn gerðir út á fund hinna
útlægu nýlendumanna, þeim boðið að hverfa heim
aftur og þeir fullvissaðir um örugga vernd undir uin-
sjón velgerðarmanns þeirra, Selkirks lávarðar, og var
það boð þegið með þökkum.
Athygli bresku stjórnarinnar var nú leitt að
fjandskapnum milli þessara tveggja samkeppandi
verslunarfélaga, er svo langt hafði gengið, að slegið
hafði í blóðugan, mannskæðán bardaga. Lét hún
umboðsmann sinn, W. B. Coltmann ofursta, þegar í
stað birta stranga skipan urn, að allar óeirðir yrðu
tafarlaust aö leggjast niður. Samkomulagið fór smátt
og smátt batnandi uns fullar sættir komust á, og árið