Afturelding - 01.03.1968, Blaðsíða 4

hefði riftað heilögum heitum við dóttur sína. Og
vegna svona framkomu mundi allur söfnuðurinn
líða vanvirðu bæði inn á við og út á við. Edith
krafðist þess að forstöðumaðurinn sýndi honum
út frá lögmálinu, að svona ættu ungir menn ekki að
haga sér. Auðvitað mætti ungi maðurinn vita það,
að brigð hans við Karínu, eins og hún orðaði það,
skildu eftir blæðandi sár í hjarta hennar. Um
Karínu sjálfa, sem var fríðleiks stúlka 18 ára
gömul, má geta þess, að hún tók þetta nærri sér,
og það var almennt álit fólks, að hennar harmur
væri ekki minni en móðurinnar.
Frú Hildegard Strömberg afsakaði ekki fram-
komu sonar síns í neinu. En hún leit þannig á
málið, að þar sem kynning barna þeirra leiddi ékki
til gagnkvæmrar virðingar og kærleika þeirra á
milli, og ekki var heldur um trúlofun að ræða
þeirra á milli, væri hyggilegra fyrir þau að spyrna
við fótum strax, áður en stærri erfiðleikar kæmi á
milli þeirra.
Þetta var þá orsökin fyrir því, að sá kuldi og
fáleiki var kominn á milli þessara tveggja fjöl-
skyldna, sem fyrr er að vikið. Af því leiddi, að
fjölskyldur þessar voru alveg hættar að heimsækja
hvor aðra. Ef fjölskyldurnar hittust við kirkjuna,
heilsuðust þær helzt ekki. En kæmust þær ekki hjá
því, voru kveðjur stuttar, kaldar og innilokaðar.
Helzt reyndu báðir aðilar að sniðganga hina, og
það gefur að skilja, að andrúmsloftið var ekki ævin-
lega létt í kringum þau. Bróðurkærleikurinn hafði
sem sagt fengið högg, svo að hann riðaði við.
Frú Hildegard Strömberg virtist líða mest fyrir
þetta. Innra með sér fann hún, að þetta var ekki
eins og það átti að vera á milli kristins fólks. En
hvaða leið gat hún farið til þess að breyting vrði
á þessu? Hún þekkti þá leið og fór hana líka. Það
var bænaleiðin. Hana tók það svo þungt, að vita
til þess að tvær fjölskyldur í sama söfnuði væru
í ósátt. Hvílík hryggð, sem þetta mætti valda
Guði og málefni hans. Ómögulegt var að breyta
því, sem orðið var, og nú var ekki heldur annað
sjáanlegt, en Karína væri alveg komin yfir sökn-
uðinn, og meira að'segja var altalað, að hún væri
búin að finna góðan lífsfélaga í háskólabænum.
Það var því bæði ástæðulaust og heimskulegt, að
fjölskyldurnar sniðgengju hvor aðra endalaust og
gætu ekki lifað saman í friði, eins og kristnum
bæri.
Og bænin var leiðin, sem hún vissi, að mundi
leiða til sigurs.
Seinnihluta sumars veiktist frú Olsson. Fyrst
hélt hún að þetta væri aðeins meinlaust kvef, en
það ágerðist þó meir og meir. Dag einn var læknir
sóttur, og eftir að hann hafði skoðað hana mjög
nákvæmlega, lagði hann svo fyrir mann hennar, að
hún yrði að leggjast sem allra fyrst inn á sjúkra-
hús. Þetta fannst frú Olsson mjög miður. Hún sakn-
aði þess að geta ekki notið sumarblíðunnar lengur,
og svo voru það sjóböðin, sem hún saknaði ákaf-
lega. Ósköp fannst henni þetta leiðinlegt að þurfa
að leggjast inn á sjúkrahús á þessum tíma árs.
Læknirinn sagði henni, þegar hún spurði hann
nánar um sjúkdóminn, að það væri vírussjúkdóm-
ur, sem léti ekki eins mikið yfir sér og hann væri
þrálátur og illur viðureignar. Hann orsakaði hita
og máttleysi. Fyrst væri að finna orsök hans sagði
læknirinn, og síðan ráðumst við að óvininum og
sigrum hann. Vikurnar sem nú fóru í hönd voru
þungbærar fyrir frú Olsson, sem var full af áhuga
og starfslöngun.
Eitt sunnudagskvöld sagði frú Strömberg við
mann sinn, að hún ætlaði að fara í heimsókn til
Edith Olsson á sjúkrahúsið.
— Eins og þér er kunnugt hefur verið fátt á
milli okkar í langan tíma, eða alltaf síðan slitn-
aði upp úr vinskap þeirra Bernts og Karínar. Það
er vonum seinna, að ég reyni frá minni hlið að
eyða þessum kulda, því að það er ekki hinn rétti
kærleikur sem ræður, ef við getum ekki komizt
yfir þetta.
— Gerðu eins og þér svnist, en bað kæmi mér
ekki á óvart, þó að bú fengir kalt handtak, þegar
þú kemur þanttað. Edith er ákaflefta stollt kona, og
henni fannst heiðttr sinn setja niður, þegar bandið
slifnaði milli unglinganna.
Frú Hildegard S'römberg fór á siúkrahúsið fyrsta
dag, sem heimsókn var leyfileg. Hún hafði keypt
fallegan blómvönd til þess að gefa siúklingnum.
I hjarta sínu óskaði hún og bað, að bað yrðu
engir í heimsókn hjá frú Olsson, er hún gengi
inn á stofuna til hennar, því að henni fannst bað
mundi verða léttara fyrir þær báðar, að bær hitt-
Framliald á bls. 34
4