Afturelding - 01.03.1968, Blaðsíða 49

Á undan samlíð sinni
Fyrir jólin 1967, kom á bókamarkaðinn bókin,
Sigurjón Friðjónsson, ljóð og æviágrip. Arnór
Sigurjónsson rithöfundur bjó til prentunar.
Sigurjón var Þingeyingur og kunnur á sinni tíð.
Hann var kvæntur Kristínu Jónsdóttur og áttu
þau saman 8 börn, á Sandi í Þingeyarsýslu.
Við leyfum okkur að birta það sem stendur á
bls. 219, í bókinni um bann.
„. . . .Það vakti mikið umtal og ádeilu á föður
minn, að iiann lét ekki skíra börn sín. Hann gerði
víst litla grein fyrir ástæðum sínum, fyrir þessum
frábrigðum frá Iiefðbundinni venju. Þó leyfði
hann sér a. m. k. eina undantekningu frá því. A
útáliðnum vetri 1904 fann hann í skrifborði sínu
bréf frá „gamalli vinkonu“, líklega Guðrúnu Þor-
steinsdóttur frá Ilraunkoti, er fór til Vesturheims
1893, en hann segir í svari sínu, að þetta bréf
ræði „einkum um skírnina eða ölltt heldur skírnar-
leysið á hinu fyrsta barni mínu.“ Hann segist til
þessa liafa leitt það hjá sér að verja sig í þessu
efni, og líklega liafi hann þess vegna lagt bréf
hennar til hliðar, og svo liafi það glevmzt. Síðar
segir hann: „En ég mátti vel gera undantekningu
á þér — Skoðun mín á skírninni var og er í
stuttu máli þessi, eins og Biblían kennir: „Hún
er ekki burttekt boldsins saurugleika, beldur sátt-
máli góðrar samvizku við Guð.“ (I. Pét. 3, 21.
Ritstj.).
En um slíkan sáttmála getur ekki verið að
ræða, nema hann sé gerður af trúarlegri þörf og
sjúkur og með ógleði. Á heimleiðinni leit bann
upn í hinn stjörnubjarta himin, sem Ijómaði yfir
höfði hans, og hjarta hans fylltist fögnuði. Hon-
um bafði blotnazt sá heiður að líða fyrir sakir
Krists. Og bann bafði fengið náð til þess að vinna
sálir fyrir Drottin sinn. Mikið var bann bam-
ingjusamur! Og það var annað líka. Nú fann bann
ekki til sjúkdómsins. Hann var orðinn heilbrigður.
skilningi þroskaðs manns. Barnaskírnin er því að
mínu áliti „bókstafur sem deyðir“, þ. e. venja,
sem einn tekur eftir öðrum hugsunarlítið og hefir
þau áhrif mest að ala upp þann hugsunarhátt,
að sá sé kristinn, sem fylgir hinum ytri siðum,
venja, sem dregur Jjoku yfir þau sannindi, að Guð
er Andi og, „þeir sem tilbiðja hann, eiga að biðja
í anda og sannleika.“ Venja sem dregur þoku
yfir lífsins sól. Ég veit vel að barnaskírnin hefir
góð áhrif á einstaka menn, einkum konur, en ég
áh't. að áhrif hennar eða afleiðingar séu að meira
leyti og yfirleitt vondar, álít að hún sé orðin
kínverskur skór, sem þarf að spretta utan af fæti,
sem er að vaxa, eigi hann ekki að vanskapast.. . .“
Og áfram á bls. 220. ,,....Ég þykist ekki hafa
gert neitt jafn stórt drengskaparbragð í lífinu og
það að brjóta í bág við venjuna í þessu efni, enda
gerði ég það eftir skýlausri skipun tilfinningar
minnar fyrir því, livað rétt er og rangt. En þó
þekki ég ekkert dæmi þess, að það hafi verið lagt
út öðru vísi en á verri veg. ..."
Vegurinn okkar.
Vegurlnn, sem l)ú átt aö ganga er ekkt óendanlegur.
Þvert á mótl. Hann er mjttg skammur. Von bráðar ert
l’ú komlnn að takmarklnu. Einnlg bú, sem enn ert ungur.
Hefur þú valið þér veg og markmið? Aðeins einn veg-
ur er góður. Veldu hann! Hann leiðir til himins. Tvi-
mælalaust. Það væri heimskulegt að trúa nokkru öðru.
Margir htka, þegar um það er að ræða að velja veg.
sjálfum sér tll skaða. Drátturinn skaðar og eykur erfið-
leika. Allt hik felur í sér möguleika til hlndrunar.
Enn aðrlr velja veginn tll ýmissa átta Menn finna
þá hér og þar. Þelr hinir sömu eru óstöðuglr á öllum
sinum vegum.
Bæði hinir efagjörnu og þeir sem eru hikandi eru
óhamingjusamir. 1 hópi hinna óhamlngjusömu eru elnnlg
þeir, sem fleygja sér út í hringiðu syndarinnar.
49