Afturelding - 01.03.1968, Blaðsíða 47

Nei, það var alveg óhugsandi að hann gæti gert
það.
Nú var komið kvöld. Og á meðan sólin var að
ganga til viðar, bak við fjöllin, kallaði hann á
sauðina sína og hélt heimleiðis. Þegar hann var
kominn nálægt þorpinu, þar sem hann átti heima,
sá hann allt í einu hóp af hermönnum koma á
móti sér. Þeir báru allir byssustingi. Að reyna að
flýja var óhugsandi, svo að hann hélt áfram ferð
sinni.
„Komdu hingað uppreinsarmaður!“ kallaði for-
inginn reiðilega. „Loksins höfum við náð í þig!
Það ert þú sem ekki villt hlýða skipun yfirvald-
anna. Nú liefur þú tækifæri til þess að útskýra
fyrir okkur, hvað þetta á að þýða.“ Því næst bundu
þeir hendur hans og fætur og drógu hann með
sér niður fjallshlíðina í áttina til embættismanns-
ins. Þar í nánd var fangelsi, byggt úr bambus-
reyri. Þar var hann lokaður inni til næsta dags,
er yfirheyrzlan átti að fara fram. Þar inni hafði
mörgum öðrum föngum verið þröngvað saman á
moldargólfinu. Sterkan óþef lagði að vitum hans.
Þar að auki var svo kalt inni, að Chi skalf af
kulda alla nóttina. Næsta morgun 'var hann sótt-
ur og færður fram fyrir yfirvöldin.
„Svo það ert þú, sem ekki vilt vinna við muster-
ið, letinginn þinn! Skilur þú hvað það þýðir að
óhlýðnast skipun minni?“ spurði embættismaður-
inn. „Ég hefði getað hengt þig fyrir þetta.“
„Ég elska Jesúm Krist, herra, og fylgi honum.
Það er aðeins einn sannur Guð til, og honum vil
ég þjóna. Þess vegna dýrka ég ekki framar skurð-
goðin, eða trúi á þau.“
„Færið hann út héðan,“ hrópaði 'embættis-
maðurinn, „og berjið hann með svipu þangað til
hann fellur meðvitundarlaus til jarðar.“ Síðustu
orð embættismannsins sem Chí heyrði, er hann var
leiddur út voru þessi: „Æ, þessir kristnu hundar!
Mikið langar mig til að útrýma þeim öllum.“
Chí vissi hvað beið hans, svo að hann andvarp-
aði til Drottins um hjálp og styrk til þess að bera
þjáningarnar. Því næst voru fötin slitin af baki
hans og hann var bundinn yfir lágan stól. Því
næst var farið að beria hann með leðursvipunni
miskunnarlaust á bakið. En þegar hann gat ekki
staðizt þessar kvalir lengur, féll hann i öngvit.
Það var oröið dimmt er hann kom til sjálfs sín
aftur í fangelsinu. Honum leiö voðalega illa og
hann gat ekki hreyft sig fyrir sársauka í bakinu.
Og að sofa var útilokað. Hann hafði Biblíuna
sína í buxnavasanum, en hann gat ekki náð í hana,
vegna þess að hendur hans voru bundnar. En þá
fór hann að lesa biblíuvers utanbókar, sem hann
mundi, og fór síöan að syngja lágt fyrir sjálfan
sig. Þegar birta fór af degi fóru hinir fangarnir
að stara á þennan undarlega nýja félaga, sem var
kominn inn til þeirra. En þótt sjúkur væri, byrjaSi
hann strax að tala við þá um þessa undursam-
legu bók, og sagði þeim, aS þaS hefði enga þýð-
ingu að trúa á skurðgoðin, því að þau gætu ekki
hjájpað neinum. Það var aðeins Guð á himnum,
sem gat frelsað sálir þeirra frá syndinni. Allir
fangarnir hlógu langa stund eftir að hann var bú-
inn aS segja þeim þetta. Því næst fóru þeir að
blóta og gera gys að honum. En hann lét það
ekki á sig fá, heldur hélt áfram að vitna um
Drottin fyrir þeim.
Daginn eftir sá liann stóran og sterkan mann
vera færðan inn til þeirra, Lu að nafni. Hann blót-
aði og ragnaði og öskraði eins og villidýr, er her-
mennirnir voru að binda hann á höndum og fót-
um. Þegar Chi fór að syngja og tala við hann um
kærleika Guðs, leit hann illilega í áttina til hans
og svaraði reiðilega: „Hættu þessu tali um Guð
þinn! Ég trúi ekki á hann! Ég skil ekki hvers vegna
ég þurfti að fæðast inn í þennan heim, og lifa
svona vesælu lífi. Fjölskylda mín var án matar og
þá stal ég einni kind til þess að halda lífi í fjöl-
skyldu minni. Og nú ætla yfirvöldin aS hengja
mig vegna bess,“ hrópaði hann vfirkominn af ang-
ist og hræðslu. En Chí hélt blíðlega áfram að tala
við hann um kærleika Guðs.. „Hann sendi son
sinn til þess að deyja fyrir okkur,“ sagði Chi.
„Hann var sleginn og barinn með svinum þó að
hann hefði ekkert illt aöhafzt. I sex klukkustundir
hékk hann á krossinum, áður en hann dó. Þetta
leið hann allt þess þess að þú mættir lifa.“
„Hvernig getur dauður Guð hjálpaö mér?“
nöldraði maðurinn.
„Hann er ekki dauöur núna. Hann reis unp frá
dauðum, og nú lifir hann í himninum til bess
að biðía fvrir okkur. Þetta stendur allt skrifað í
þessari bók.“
Allt í einu settist maðurinn upp. „Mig minnir
47