Afturelding - 01.03.1968, Blaðsíða 6

UNO AXELSSON, kristniboði:
Maðurinn með naglreknu skóna
Eins og svo margir aðrir í Indlandi, hafði hann
farið í pílagrímsferð. Ef til vill var það ævintýra-
þrá, sem knúði hann, eða dulin þrá eftir friði.
Meðan á ferðinni stóð, hrærði Guðs Andi við
hjarta hans. Á hvern hátt það skeði, veit ég ekki,
en eftir það var leit hans alvara. Bæði í hjáguða-
musterum og einnig meðal presta þeirra, spurði
hann með ákefð um veginn til hjálpræðis. En
enginn þekkti hann. Einn sagði þetta og annar
hitt. Maðurinn varð bæði úrræðalaus og örviln-
aður. I einu musterinu dvaldi hann vikutíma og
spurði, en ekki vissi hjáguðapresturinn hvar hjálp-
ræði væri að finna né í liverju það væri fólgið.
Sjálfur hafði hann aldrei fundið sannleikann.
ÞeSsar erfiðu spurningar og sálarangist mannsins
gerðu sjálfan prestinn óvissan og órólegan. Að
lokum var þetta orðið taugastríð, svo að liann
vildi losna við manninn. Hvers vegna nægðu hon-
um ekki hjáguðaskrúðgöngur og vatnsböðin
í musteriskerinu, sem allir aðrir létu sér nægja.
En ef hann nú raunverulega vildi gera alvöru úr
leit sinni, þá skyldi hann fá að komast að raun
um það. Dag nokkurn, þegar maðurinn impraði
aftur á sálaráhyggjum sínum, svarar presturinn:
„Fyrir jafn mikinn syndara og þú ert er aðeins á
einn veg hægt að ávinna hjálpræðið.“ „Hvernig?
Ó, segðu mér það,“ hað maðurinn í geðshræringu.
„Það mun kosta þig miklar þrautir og þjáningar.“
„Ég hlýt að þola þær, aðeins geti ég fundið frið.“
„Farðu niður á sölutorgið,“ hélt hjáguðaprest-
urinn áfram, „kauptu þér litla fjöl og naglapakka.
Búðu svo til ilskó úr fjölinni og negldu naglana
neðanfrá í fjölina. Bittu svo þessa naglreknu ilskó
á þig og gakktu síðan alla leið til Benares. Á
þeirri stund, er augu þín fyrst líta hinn „heilaga“
stað. mun hjarta þitt öðlast frið.“
Maðurinn hlustaði þögull. Þegar málið liggur
ljóst fyrir á þennan hátt, verður hann hryggur.
Mundi hann nokkurn tíma komast til Benares?
Vegurinn er svo langur, svo langur þangað.
Hann íhugar málið í mikilli alvöru.
Hjáguðapresturinn stendur þar glottandi og
horfir á áhyggjufullan manninn.
Síðan snýst hann á hæli og gengur rólega burt.
Margar hugsanir bærast í brjósti hans. Kannski
mundi þetta heppnast-þrátt fyrir allt. Aðrir hafa
orðið að gera þetta sama áður til þess að fá frið
og ró. Hann hefur alloft heyrt talað um þ'að, já,
hann hefur sjálfur séð þá ganga eftir vegunum.
Hvort þeir raunverulega liafa öðlazt hjálpræði,
þegar þeir hafa náð Benares,' hafði hann aldrei
heyrt um, en það hlaut þannig að vera.
Hann ákveður að lilýða ráði hjáguðaprestsins,
og hefur undirhúning fyrir hina löngu göngu.
Hann gerir þáð mjög nákvæmlega. Oddarnir verða
að koma vel fram, hér dugar ekkert kák. Þá gæti
öll gangan orðið árangurslaus.
Svo bindur hann á sig naglrekna ilskóna, tekur
staf í hönd og lítinn malpoka um öxl og staulast
af stað.
Dag eftir dag heldur hann áfram. Hvert skref
kostar hann óbærilegar þjáningar. Skórnir litast
blóði. Andlitið er afmyndað af sársauka.
Eftir nokkurra vikna göngu, hættir að blæða
úr fótunum, og versti sársaukinn er afstaðinn.
Sum sárin eru hrúðruð, önnur ekki. En sálin er
altekin sársauka meir en nokkru sinni fyrr. Þegar
líkamsþjáningarnar minnkuðu, jukust í sama hlut-
falli við það sálarkvalirnar.
Dag nokkurn í brennandi hita hádegissólarinn-
ar, setzt hann niður örmagna af þreytu, undir
skuggsælu tré við veginn. Hann er alveg að þrotum
kominn og uppgefinn. Finnst hann ekki kom-
ast fótmál lengra. Helzt hefði hann viljað deyja
6