Afturelding - 01.03.1968, Blaðsíða 24

ók út úr borginni, voru menn í óða önn að loka
verzlunum sínum, og ýmis konar auglýsingar voru
settar upp, til glöggvunar fyrir borgarbúa.
Þegar ég opnaði útvarpið, heyrði ég að yfir-
berstjórnin var að kalla alla vopnfæra menn í
herinn. Þetta voru stúttar en glöggar tilkynningar.
Á öllum veginum sem lá til flugvallarins voru
menn á þönum til þess að ná í þetta eða liitt farar-
tækið til að komast sem allra fyrst til herstöðvanna.
Þetta voru menn á milli átján og fimmtíu ára.
Á Ieiðinni heim frá flugvellinum sá ég ísraelskar
flugvélar fljúga til suðurs. Samtímis heyrði ég
fréttatilkynningar frá útvarpsstöðinni í Kairó, svo-
hljóðandi: „Tíminn er kominn, að allir Gyðingar
í ísrael verða drepnir. Hinn sögulegi dagur er að
kvöldi kominn fyrir hinn gyðinglega lýð í Pale-
stínu.“ Þeir sögðu að nú skyldu þeir drepa alla
Gyðinga án nokkurrar miskunnar. Þið getið hugs-
að ykkur hvílíkar tilfinningar gagntóku mig er ég
hlustaði á þetta.
Þegar ég var enn um það bil þrjár mílur fyrir
utan Jerúsalem, veitti ég því athygli að allt féll
eins og í dúnalogn. Og sem ég nálgaðist borgina
meir, sá ég varla nokkurn mann á ferð, né heldur
bifreið. Sennilega átti ég hálfa mílu ófarna að
borgarhliðinu, er ég heyrði ógurlega skotárás. Sá
ég þá að margar sprengjur féllu á borgarhluta okk-
ar. Þá duldist mér ekki lengur að Jórdanía hafði
hafið árás á okkur, og markmið þeirra var að
taka ísralelska hlutann af Jerúsalem með sprengju-
árás. Ér ég kom inn í borgina var ég stöðvaður af
lögreglunni. Kvaðst hún aðvara mig um, að alls
staðar væru leyniskyttur á ferð, og margt fólk
væri þegar orðið fórnarlömb þeirra.
Meðfram götunum sem ég ók sá ég mörg hús
sem höfðu orðið fyrir sprengingum. Vatnsleiðslur
höfðu einnig orðið fyrir sprengjum, svo að vatnið
vall alls staðar fram, til eyðileggingar úti og inni.
Loks náði ég þó til heimilis míns, sem var griða-
staður minn og minna og margra annarra er flúið
höfðu þangað til þess að vera með okkur á meðan
loflárásin stóð yfir. Okkur hafði verið harðlega
bannað að fara út úr loftvarnarrúminu og auðvit-
að vildi ekkert okkar gera það. Við vissum það
eins vel og allir aðrir að það var að voga lífinu
að fara út.
Á þeim þrem dögum sem við vorum þarna
byrgð inni, íengum við að reyna margt. Fyrsta dag-
inn nísd angisdn hjörtu vor. Engu okkar duldist
ásetningur óvinanna, sem var, atí eyðileggja okk-
ur gjorsamlega. Að kvöldi hins fyrsta dags, er við
heyrtíum fréuirnar frá vígstöðvunum, og að
ísraeiski herinn hafði unnið skjóta sigra á óvin-
um sínum alls statíar, var miklum þunga af okkur
létt. Eg bað að Guð vildi halda verndandi hendi
yfir okkur, og að hann vildi snúa öllu okkur til
góðs og nafni sínu til dýrðar og vegsemdar. Við
bátíum Guð einnig að varðveita „Holy Land
Crusade office“, sem var í miðri eldlínunni.
Við fyrsta tækifæri sem ég hafði til þess að
koma út undir bert loft, gekk ég þangað sem ég
gat séð yfir borgina og skrifstofuna okkar. Þetta
freistaðist ég til að gera enda þótt að ennþá lreyrð-
ust skothveiiir braka í lofti.
Það var ógnvekjandi að sjá þær mörgu bygg-
ingar, er sprengjurnar höfðu dunið á og tætt í
sundur alla vega. Og svo að horfa á hinar fjöl-
mörgu eyðilögðu bifreiðar!
Ég lofaði Guð af öllu hjarta fyrir það að engin
sprengja hafði snert heimili okkar. Og eins var
um bifreiðina okkar sem heimilið, hvort tveggja
óskemmt. Ég gekk til skrifstofunnar, ekki heldur
þar hafði svo sem neitt skemmzt. Þrjár sprengjur
höfðu þó lent í næsta húsi og næstum lagt það
fulikomlega í rúst.
Ég gekk aftur heimleiðis og fór að hlusta á
nýjar útvarpsfréttir. Heyrði ég þá að ísrael hefði
hertekið Ramallah og aðrar fleiri borgir umhverf-
is Jerúsalem. Og eftir því sem tíminn leið, heyrð-
um við um fleiri og fleiri borgir og þorp sem
herinn okkar liafði tekið. Auk þess heyrðum við
í einni fréttinni að þeir hefðu hertekið Scopus-
fjallið. Og síðast en ekki sízt sögðu fréttirnar, að
ísraelsmenn hefði, eftir æsilega hart áhlaup, tekið
gamla hluta Jerúsalem. Þegar þessi frétt barst
þjóðinni gegnum útvarpið, var öllum leyft að
ganga út úr skotvarnarbyrgjum sínum, þar sem
þeir höfðu dvalizt þrjá daga. Jafnframt fengu
verzlanir leyfi til þess að opna. Þannig fór æða-
sláttur lífsins í Jerúsalem að færast hægt og liægt
í samt lag aftur.
Ég tók mig til og stejg inn í bifreiðina mína og
ók af stað til þess að sjá, hvernig hlutirnir litu
út eftir þessi æsilegu átök. Það sem vakti mér
24