Afturelding - 01.03.1968, Blaðsíða 32

Dásamleg innlifun
Eftir FRITZ HELGOR
Það var alveg óvenjulegt að sjá föður minn
sjúkan. Við hin urðum oft að skreiðast í rúmið,
þegar um umgangsveiki var að ræða, en það var
eins og ekkert biti á pabba. Þó að ég væri nú á
16. árinu, minnisl ég þess ekki, að bafa séð pabba
í rúminu einn einasta dag.
Þess vegna féll mér það svo ósegjanlega þungt
að standa nú við sjúkrabeð föður mínns. Ég þurfti
einskis að spyrja, en sá, að hér var alvara dauð-
ans á ferð.
Okkur skildist það lika á hjúkrunarkonunni,
sem stundaði hann.
Hvað eftir annað héldum við, að endalokin væru
komin, en faðir minn sigraði hverja þrautina eftir
aðra.
Jafnvel þótt nú séu liðin nær 30 ár síðan, man
ég eftir þessu tímabili, eins og það hefði skeð í
fyrra. Sérstaklega hefur eitt atvik grópazt fast í
minni mitt.
Þarna lá faðir minn náhvítur í framan, of þrótt-
laus til að mæla orð af vörum, en okkur skildist
þó á honum, að hann óskaði þess, að við læsum
fyrir hann orð úr Biblíunni.
Mamma gat það ekki. Hún var gráti nær, þann-
ig var einnig ástatt um systur mínar tvær.
Svo tekur mamma mig, yngsta meðlim fjöl-
skyldunnar og segir: „Heldurðu að þú getir lesið
fyrir pabba?“
Aldrei gleymi ég þeirri hátíðistilfinningu, þeg-
ar ég stend með Biblíuna mína fyrir framan rúm
pabba og á að lesa fyrir hann. Ég er ekki í minnsta
vafa um, hvað ég á að lesa, því ég þekkti versið
hans pabba. Það var 1. Jóh. 3, 2.
Ótal sinnum hafði ég heyrt pabba lesa þetta orð,
bæði þegar hann átti að byrja samkomu í Bæna-
húsinu eða gefa vitnisburð sinn.
Svo las ég: „Sjáið hvílíkan kærleika faðirinn
hefur auðsýnt oss, að vér skulum kallast Guðs
börn og þdS erurn vér.“
Ég sá, að pabbi greip Orðið silt í trú. Undursam-
legur öruggleika andi fyllti sjúkrastofuna. Það
var svo gott að biðja. Seinna sagði pabbi, að þetta
orð hefði gefið honum öruggleika og hugrekki til
að mæta sjálfum dauðanum.
Dagarnir liðu og urðu að vikum. Við börðumst
í bæn dag og nótt. Við grátbáðum um að fá að
halda pabba. Þetta var erfiður tími. Svo erfiður
að ég vildi ekki eiga eftir að lifa hann aftur.
En einnig svo dýrmætur, að ég vildi ekki hafa
farið á mis við hann. Ekki fyrir nokkurn mun.
Því að á þessum vikum lærði ég meira í skóla
trúarinnar og bænarinnar, en ég hef lært öll hin
árin samanlagt.
Dag einn fengum við þau boð, að um leið og
pabba færi að batna eitthvað, ætti að flytja hann
á sjúkrahúsið, þar gat hann átt í vændum langvar-
andi læknismeðferð.
Biblían var okkur óendanlega kær þessa daga.
Já, það var hún, sem hélt okkur uppi. Stöðugt
fundum við huggunarrík orð, og við uppbyggðum
hvort annað með þeim. Dag einn segir mamma:
„Fyrir nokkrum dögum síðan las ég orð í Biblí-
unni, sem hefur gert inig svo órólega og ég fæ
ekki frið fyrir.“ Og svo las hún: „Sé einhver sjúk-
ur yðar á meðal, þá kalli hann til sín öldunga
safnaðarins og þeir skulu smyrja hann með olíu
í nafni Drottins og biðjast fyrir yfir honum, og
trúarbænin mun gjöra hinn sjúka heilan; og
Drottinn mun reisa hann á fætur....“
Mamma hélt áfram: „Börn,“ sagði hún, „haldið
þið, að við eigum að fara þessa leið? Eigum við
að gera eins og við lásum? Eigum við að kalla
á öldunga safnaðarins og láta biðja fyrir pabba
og smyrja hann með olíu?“
32