Afturelding - 01.03.1968, Blaðsíða 12

Listamadurinn
Hann var á flótta undan Guði, en það var ekki
svo auðvelt því að faðir hans og móðir voru sann-
kristin og báðu mikið fyrir syni sínum.
Reyndar vildi hann ekki láta frelsast og þess
vegna var bezt að leita burt frá heimilinu. Hann
hafði ráðagerðir um að verða listamaður og þær
ráðagerðir gátu engan veginn, að hans áliti sam-
rýmst óskum foreldranna um það að hann yrði
sannkristinn maður.
Sá tími kom svo að hinn verðandi listamaður
fór til stórborgarinnar.
Hér vann hann að því, að brjóta sér braut,
að hlýða. John Lee var látinn stíga inn á hlerann
einu sinni enn. Fógetinn skyldi nú sjálfur sveifla
járnslánni frá. Hann gerði það aftur og aftur. En
hlerinn féll ekki samt sem áður.
Þá gafst fógetinn upp. John var aftur leiddur
til klefa síns. Dómsmálaráðherrann tók málið upp
í neðri málstofu brezka þingsins, þar sem það var
tekið til umræðna. En engar nýjar tilraunir voru
gerðar til þess að taka John Lee af lífi.
Nokkru seinna kom skeyti frá yfirvöldunum,
þar sem sagt var að dauðadómi John Lee, væri
breytt í ævilangt fangelsi.
Það kom í ljós seinna meir, að framkoma hans
í fangelsinu var svo góð og sannkristileg, að hann
var náðaður eftir nokkur ár.
Þessi maður, sem á svo undursandegan hátt,
hafði bjargast frá bráðum dauða, fórnaði síðan
lífi sínu í þjónustu Drottins. Hann fór um allt
England og prédikaði orð Guðs. Hann hvatti alls
staðar fólkið að gera iðrun, og snúa sér til Krists.
Og hver var betur til þess hæfur en hann, sem
hafði h!o*ið náð Guðs í svo ríkum mæli.
Það ætti að vera óharft að taka það fram, að
allir sannfærðust um það. að John Lee hafði verið
dæmdur saklaus, og frelsun hans, svo merkileg
sem hún var, vakti hjá mörgum alvarlegan guðs-
ótta.
ungu léttúðugu listamannsefni — og fljótlega lá
leiðin í listaháskólann.
Hann lifði nú í þeim hópi manna þar sem mögu-
leikarnir fyrir Guð að ná til lians virtust vart
finnanlegir. 1 skólanum var Guðs nafn aldrei nefnt,
og þar að auki kærði listamaðurinn sig ekki um,
að færa neitt það í tal er minnti á Guð, þvert á
móti.
En — skyndilega skeði nokkuð óvænt. Kvöld
nokkurt ætlaði ungi maðurinn í söngleikhús, en
tafðist og varð seinni fyrir en hann ætlaði. Þegar
hann loksins kom til söngleikhússin komst hann
ekki inn. Argur yfir þessu hugsaði hann hvað nú
skyldi til bragðs taka. Hann varð að fá eitthvað
út úr þessu kvöldi og reyna þá gæfuna annars
staðar.
Eftir skamma umhugsun ákvað hann að ganga
sér til skemmtunar heimleiðis. Leið hans lá fram-
hjá kirkju, og þaðan barst honum til eyrna söng-
ur og hljóðfærasláttur.
Án þess að íhuga þetta nánar, gekk hann inn —
og hafnaði, á vakningarsamkomu, þar sem and-
rúmsloftið var eins og mettað andlegri blessun.
Hann komst að raun um, að sá Guð er hann
reyndi að flýja undan, með því að fara til borg-
arinnar, var þarna einnig til staðar og kallaði
hann til afturhvarfs og að binda endi á fyrra líf-
erni.
Hann gafst ekki Guði þetta kvöld, en boðskap-
nrinn greip hann sterkum tökum, og hann kom
fleiri kvöld síðar.
Svo var það kvöld nokkurt, að liann ákvað að
fvlgja Guði og losna við þá syndabyrði. sem
íþynn'di honum.
í listaskólanum varð heilmikið unoistand, þegar
hinn nýfrelsaði listamaður sagði frá bví sem hann
hafði reynt. Það var margt og mikið sem nú tók
breyíingum í lífi hans, en það mikilverðasta var,
að hjarta hans var umbreytt og það bæði sást
og fannst.
Menn sáu að gleði hans var hrein og fölskva-
laus.
Ef til vill hebir bú ekki, kæri lesari, staðnæmst
við bað, sem mikilsverðast er í lífi bínu, en hað
er að gefast Gnði og láta frelsast. Lei’sðu Guðs
þins nú og biargaðu lífi hínu fvrir eilífðina.
í þrítugasta og öðrum Davíðs sálmi, segir svo
12