Afturelding - 01.03.1968, Blaðsíða 16

TOM ERLANDSEN:
Engin endurlausn í dauðanum
Á ferðalagi í Austur-Evrópu, gistum við tveir,
vinur minn og ég, hjá konu, sem var einkennandi
dæmi upp á það, hvernig styrjöld fer með menn-
ina. En á sama tíma, hvernig Jesús endurreisir
mannanna börn, sem áður líkjast lifandi bruna-
rúst með öskubragð í munni sér.
Þar sem við sátum í hinu fábrotna en gestrisna
heimili hennar, og borðuðum morgunverð, áður
en lagt skyldi af stað til annars lands, fór hún á
kyrrlátan en gagntakandi hátt að segja frá lífi
sínu.
Maður hennar hafði verið liðsforingi í stríðinu.
Þegar loks að hinum mikla hildarleik lauk, var
hann orðinn svo þunglyndur og lamaður andlega,
að hann hafði ekki hugrekki til þess að lifa leng-
ur. Þetta mikla örvilnunarstríð hans enti með því
að hann svipti sig lífinu.
Þegar hún var orðin ekkja, þyrmdi ákaflega
yfir hana og vonbrigðin urðu sár og þungbær.
Á hverju átti hún að lifa? Og hvað hafði hún að
lifa fyrir? Hinar skuggalegu sjálfsmorðshugsanir
tóku nú að herja á hana, eins og mann hennar
meðan hann lifði. Og þar kom, að hún ákvað að
binda enda á líf sitt. En þegar hún ætlaði að
gera alvöru úr þessu, með því að varpa sér niður
af bryggju einni þar í höfninni, barst að eyrum
hennar dásamleg rödd: „Það er engin endurlausn
í dauðanum, en dðeins í Jesú Kristi.“
Hún varð alveg gagntekin af undrun. Hvaðan
kom þessi rödd? Hún hrópaði: „En hvað á ég þá
að gera?“ Og aftur lieyrði hún röddina segja:
„Þú skalt útvega þér Biblíu og lesa hana.“ Þótt
hún þekkti ekki Guð og hefði ekki komizt í neina
snertingu við sannan kristindóm, þá vildi hún
hlýðnast þessu og útvegaði sér Biblíu, og hóf að
lesa hana.
En Biblían var henni sem lokuð bók og hún
skildi ekki það sem hún las.
Þá skeði aftur nokkuð merkilegt. Hönd strauk
svo undur þýðlega yfir enni hennar, að það gagn-
tók hana alla. Erá þeirri stundu var Biblían lif-
andi bók fyrir hana. Nú skildi hún hvað hún las.
Bók sannleikans varð henni óviðjafnanleg huggun
í eymdinni, og varpaði ljósi yfir veg hjálpræðisins.
Hún fékk að reyna, að það er friðþæging í Jesú
Kristi, í hverjum við eigum endurlausnina fyrir
hans blóð fyrirgefning syndanna, samkvæmt rík-
dómi náðar hans.“
Við ferðafélagarnir hlustuðum gagnteknir á frá-
sögn konunnar. Á þessu timabili lífs hennar, hafði
hún verið alveg niðurbrotin, bæði andlega og lík-
amlega. Hún liafði verið lögð inn á sjúkrahús, og
læknarnir reyndu að gera fyrir hana það sem
þeir gátu. En dag nokkurn urðu þeir að segja
henni eins og var, að þeir gætu ekki meira fyrir
hana gert. Það duldist heldur ekki sjúklingunum
á sjúkrahúsinu, hversu alvarlegt ástand hennar
var. Herbergisfélagar hennar, fundu hversu þrúg-
andi andrúmsloftið var á stofunni alla daga. Var
einlægt búizt við því, þegar kvöldið kom, að
þessi og þessi nóttin yrði hennar síðasta. En þá
var það nótt eina, að eitthvað óviðjafnanlegt bar
við. í kyrrð og hljóðleika næturinnar, fékk hún
sjúkraheimsókn, sem henni gleymist aldrei svo
lengi sem hún lifir. Sá sem kom í heimsókn til
hennar, þessa minnisstæðu nótt, var HANN, sem
megnar að géra alla hluti nýja, jafnvel þegar hin-
ir færustu læknar gefa allt upp á bátinn.
Skyndilega fann hún snertingu af tveimur hönd-
um hræra við sér. 1 sömu andrá fann hún heil-
16