Afturelding - 01.03.1968, Blaðsíða 30

DAVIÐ NYSTRÖM:
Viðvörn til Norðurlandaþjóða
Þrír spádómar hafa komið fram á síð‘ustu árum,
sem allir flytja alvarlegan boðskap. Boðskapur
þessi er til Norðurlandanna. Það sem gerir boð-
skapinn enn alvarlegri, er að hann er borinn fram
af þrem mönnum í sitthverju landi, þar sem
enginn þeirra vissi um boðskap hinna. Mennirnir,
sem báru fram spádómana, voru alþýðumenn í
Finnlandi, Svíþjóð og Danmörku. Þegar boðskap-
ur spádómanna var athugaður nákvæmlega, var
hann svo samhljóða hjá öllum að furðu gengdi.
Aðal inntak boðskaparins var, að hinir trúuðu ættu
að kosta kapps um að helgast í lífi og breytni.
Ennfremur, að fólk almennt á Norðuílöndum þyrfti
að snúa sér frá sínum miklu syndum. Vildi það
ekki gera það, gæti ekkert bjargað þjóðunum frá
eyðileggingu.
Um spádóma þessa, sem fram hafa komið, tal-
aði Emanúel Minos trúboði í Stokkhólmi sunnu-
daginn 20. nóvember s.l. Fíladelfíukirkjan, sem
rúmar um 4000 manns í sæti, var troðfull af djúpt
snortnum áheyrendum. í lok samkomunnar reisti
sig margt manna og óskaði eftir fyrirbæn, sumir
til frelsunar, aðrir til helgunar. Einn salur kirkj-
unnar, sem rúmar 500 manns, fylltist af biðjandi
fólki, sem ákallaði Guð himinsins um náð og misk-
unn yfir land og þjóð. Emanúel Minos hefur ekki
áður talað um þetta efni í Svíþjóð. En þegar hann
hefur prédikað í höfuðborgum hinna Norðurland-
anna, hefur hann komið mjög alvarlega inn á sama
efni. Allir sem þekkja Minos, vita, að hann er
ræðumaður af Guðs náð, og maðurinn sjálfur með
miklar gáfur og menntun gagnsnortinn af Guði og
alvöru tímanna.
I byrjun máls síns gerði ræðumaður grein fyrir
ýmissu, er snerti þrjá spádóma. Hann benti á það
30
t. d. sem finnska stúlkan, sem bar fram spádóminn
þar í landi fékk að reyna. Stúlka þessi stendur
innan þjóðkirkjunnar. Hún bæði bað og hvatti
Minos lil þess að aðvara fólkið alvarlega í INor-
egi, Svíþjóð og Finnlandi, um þá neyð, sem í vænd-
um væri. Nauðsynlegt væri að vekja hina trúuðu
til þjónustu í bæninni og til heilags lífs, ef Guð í
miskunn sinni vildi halda refsidómunum til baka,
og halda verndarhendi sinni yfir Norðurlöndun-
um.
Maðurinn, sem bar fram spádóminn í Danmörku
brýnir þetta sama fyrir fólkinu: Öaflátanlega bæna-
þjónustu og helgun í lífi og breytni. Þetta er eina
leiðin landinu til bjargar, segir liann.
I Svíþjóð var það sveitamaður, bóndi, sem sá
það í sýn, hvað koma mundi yfir landið, ef lands-
lýður sneri sér ekki frá sínum ljólu og grófu synd-
um. Hann sá orustuvöll mikinn, stríð og neyð
mikla. Vald myrkursins er að slá hrammi sínum
yfir sænska fánann. Þegar sænski bóndinn skynj-
aði þetta, ákallaði hann og bað: „Ó, Guð haltu
fánanum uppi!“ Svarið kom óðara: Guð vill helga
sitt fólk og bjarga landinu frá syndinni.“
Sveitamaðurinn sagði Minos frá vitrun sinni og
bað hann undir tárum að aðvara sænsku þjóðina.
Etnanúel Minos Ieiddi áheyrendur sína með sér
inn á blöð Heilagrar ritningar og sýndi þeim fram
á, hvað Biblían hefði að segja um síðustu tíma.
Með skarpri athugun, eins og lionum er lagið,
benti hann á og sannaði með ívitnun í Biblíuna,
að okkar tímar væru orðnir samhljóða við daga Nóa.
Ræðumaður vitnaði í Amos 3,7, postulasöguna
11,28, 1. Pét. 1,11. Þá benti hann á kafla í öðru
Korinlubréfi, fyrsta bréfi Jóhannesar og marga
fleiri staði. Ilann sem sagt geirnegldi mál sitt með
ívitnun í Heilaga ritningu.
Síðan renndi hann stoðum undir það, sem