Afturelding - 01.03.1968, Blaðsíða 14

Ilann þekkir veginn út tir böliira
Hjónin Barbro or; Ákc Wallin komn til íslands í nóvember
s.l. Þau eru sænsk og hafa starfað til mikillar blessunar
f heimalandi sinu um margra ára skeið. Voru þau rúmar
þrjár vikur hér á landi. Tfmi sá deildist nokkurn veg-
inn að jöfnu á milli Reykjavíkur, Keflavíkur og Vest-
mannaeyja. Þau höfðu brennandi boðskap að flytja, þrunpr-
inn lífi og krafti. Athyglisvert var, hvað þau lögðu sigr
fram f eftirsamkomunum, ekki hvað sízt frúin, sem er
mikið menntuð, ung; kona, Það var auðséð að fagnaðar-
erindið var henni allt, og hún fann það ligrgrja á sér, sem
kvöð, að koma því til mannanna. Það sama má segja
um mann hennar.
Áke Wallin veit, að það er til vegur út úr
kvölinni. Hann hefur nefnileKa Kenfiið bennan veg
sjálfur. í tíu ár var hann frjáls maður aðeins 7
mánuði. Og þó var hann í rauninni aldrei frjáls,
því að áfengið og eiturlyfin hundu hann alltaf.
Slíkur bakgrunnur í lífi manns lætur alhaf merki
eftir sig. Þannig er það einnig með Áke Wallin.
Þess vegna vill hann heldur tala um veginn út úr
kvalavítinu, en vítið sjálft. Fyrir hann heitir sá
vegur endurfæðing — hjálpræði. Hann er sann-
færður um, að þetta er hinn rétti vegur fyrir alla
hina, sem enn eru á bakvið múrana.
Það var kvöld eitt 1958. Þá hafði Áke Wallin
verið aðeins nokkra mánuði fvrir utan fangelsis-
múrana. Þetta kvöld studdu óþekkt atvik að því,
að hann gekk inn á kristilega samkomu. Það var
þarna sem undrið skeði, er umbrevtti lífi hans.
Hann talar lágt og yfirvegar hvert orð við
fréuamanninn. sem þessi lbla grein leitar til um
heimíldir. Það levnir sér ekki að hann vill vera
varkár. Hann vill ekki nota sterka lhi, vill hvergi
auka við. En þó vill hann í engu afneita því, hví-
líka þvðingu þetta kvöld hafði fyrir lif hans.
— Ég bevgði mig, segir hann. Ég nota mál-
veniu hinna trúuðu, því að nú hef ég verið svo mörg
ár á meðal beirra. Það er ávallt miö<? erfitt fvrir
manninn að beygja sig, að viðurkenna að maður geti
14
hvorki axlað byrðarnar né kringumstæðurnar, hvað
þá afleiðingarnar. Ekki get ég sagt, að á þessari
kvöldstund hafi öll vandamál mín verið leyst. Hitt
væri sannara, að þá hafi bætzt við ný vandamál.
Ég var kominn að þeim mörkum, að ég sá, að ég
varð að gera upp við meðbræður mína, mennina
sem ég hafði svikið og táldregið. Mér skildist að
þetta yrðu þung skref að ganga.
Eftir þetta kvöld freistaðist ég margsinnis af
þeirri hugsun, að gefa allt upp á bátinn. Æ ofaní æ
stóð ég á þeim blámörkum að hverfa aftur til baka,
til hins ábyrgðarlausa lífs, er ég hafði lifað áður.
Hann segir þetta blátt áfram, með einföldum orð-
um, auðmjúkur. Hann játar, að hann liafi átt marg-
ar erfiðar stundir eftir „þetta kvöld“.
— En þeir báðu fyrir mér. Hann segir þessi
orð með meiri reisn en áður, og lyftir sér eilítið
í sæ'inu. Hann veit, að þetta hreif. Þessir nviu
vinir hans báðu fyrir honum. eáfu honum nv tæki-
færi. Það leynir sér ekki, að hann stór virðir þá
einmitt fvrir þetta. Vegna þess hreina andrúms-
lofts, eðlilegu og ljúfu gleði, auðmjúku trúarsann-
færingar, sem alltaf umvafði hann, vermandi og
styðiandi. bá missti hann aldrei kjarkinn.
Áke Wallin veit, að það er til vegur út úr kvala-
vítinu.
í da»r ferðast hann tim landið bvert og endilangt
(Svíbióð).' með konu sinni. Hún heitir Barhro og
er sænsk eins onr hann. Hún er alin uno í andrúms-
loÞi trúar. hreinleika otr kærleika. Barhro er dó'tir
þekkst forstöðumanns í friálsum söfnuði. Hún hafði
stefnt að langskólanámi, en þegar hún hafði lokið
stúdentsnrófi sneri hún sínu kvæði í kross. Hún
vildi heldur velja sér bað hlntverk, fyrir stutt ævi-
skeið. að vinna mennina fvrir Krist.
— Við kvnn'umst fyrir fimm árum, segir
Wallin, gegnum fjölhætt vaknintrarstarf, sem söfn-
uður hennar rekur. Ég hefði aldrei leyft mér að