Afturelding - 01.03.1968, Blaðsíða 39

andana, en tilkynna þeim sigur þeirrar trúar, sem
þeir höfnuðu, er langlyndi Guðs beið á dögum
Nóa. Þýð.)
Hvað það er, sem fram fer, þegar andinn yfir-
gefur líkamann, segir Jesús svo bert, sem orðið
getur í Lúkas 16: ,,....en ríki maðurinn dó líka
og var grafinn. Og er hann hóf upp augu sín í
Helju, þar sem hann var í kvölum....“ Hvernig
gat hann hafið upp augu sín, fundið til kvala og
angistar, ef hann hafði ekki skýra meðvitund?
Að hér sé um að ræða skýra meðvitund hjá önd-
um dáinna manna, undirstrikar Júdasarbréfið
greinilega í versunum 6—7. Allir þeir, sem vís-
vitandi varpa Guðs orði frá sér, hljóta söniu kjör
og sama ástand eftir dauðann.
Lengra þurfum við ekki að rekja þessa myrku
línu.
Við hverfum nú yfir til hinnar björtu hliðar. í
frásögn Jesú um ríka manninn og Lazarus, segir,
að um leið og Lazarus dó, hafi liann „verið bor-
inn af englum í faðm Abrahams.“ „Faðmur Abra-
hans“ er líking upp á það, sem Biblían kallar
Paradís.
Orðið Paradís er persneskt orð að uppruna, og
þvðir aldinsarður eða skemmtigarður. Guðs orð
kennir, að Paradís sé sá staður, er andar réttlátra
hverfa til, eftir líkamsdauðann. Jesús sesir: „Þeiin
er sigrar, honum mun ég gefa að eta af lífsins tré,
sem er í Paradís Guðs.“ (Opinberunarbók 2.7).
Og við ræningjann á krossinum sagði hann: „Sann-
lega segi ég þér, í dag skaltu vera með mér í Para-
dís.“ Páll postuli skrifar: „Mér er kunnugt um
mann, hann tilheyrir Kristi (maður þessi var
áreiðanlega Páll sjálfur. Þvð.), hvort það var í
líkamanum veit ég ekki, Guð veit það — var hrif-
inn burt allt til þriðja himins.... og hann var
hrifinn upp í Paradís og hevrði ósegjanleg orð,
sem ensum manni er levft að mæla“ (2. Kor. 12,
3—4). Það sem Páll segir hér, er kröftug sönnun
unn á það, að andi mannsins — eigin persónu-
leiki hans — getu^r farið út af líkamanum og inn á
himneskt svið. Þetta er óhrekjanleg sönnun, því að
sá sem hér um ræðir hevrði ósegjanleg orð.
f Opinberunarbókinni segir: „Og er það
(Lambiðl lauk upp fimmta innsiglinu sá ég undir
altarinu sálir lieirra manna, sem drepnir höfðu
verið fyrir sakir Guðs orðs“ (Opinberunarb. 6,9).
„Og þeir hrópuðu hárri röddu, og sögðu: Hversu
lengi ætlar þú, Herra....? (Opinberunarb. 6,
9—10). Hvernig gátu þeir hrópað og haft mál og
látið í Ijós óskir sínar, ef þeir höfðu ekki með-
vitund? Þeir biðu í eftirvæntingu eftir hinum dvr-
lega degi upprisunnar, og orðin „hversu lengi. . .?“
er tjáning þeirrar eftirvæntingar og vissu, sem
bundin var við morgun upprisunnar hjá öllum
réttlátum.
Páll postuli segir: „Vér erum því ávallt hug-
hraustir og vitum, að meðan vér eigum heima í
líkamannm, erum vér að heiman frá Drottni, því
að vér framgöngum í trú, en ekki skoðun, já, vér
erum hughraustir og langar öllu fremur til að
hverfa úr líkamanum og vera heirna hiá Drottni."
Að síðustu vil ég undirstrika orð Jesú í sam-
bandi við Lazarus, er liann segir að hann — ekki
líkami hans — en andi hans, persónuleiki hans,
var borinn af englum í faðm Abrahams. (Abra-
ham var í Paradís).
Handgenginn vinur minn í Kaunmannahöfn
sagði mér fvrir nokkrum árum. hvað hefði borið
við, er 6 ára dóttir hans dó. Bróðir hennar, sem
var 5 ára stóð við dánarbfð hennar, ásamt for-
eldrunnm. Á sama andartaki ng litla stúlkan gaf
ttpp andann. kallaði 1 itl í bróðir hennar unnvfir
sig. stórhrifinn og nndrandi: ..Marmna. siáðu
falleea engilinn. sem kemur hérna.“ Fneinn sá
engilinn nema li'li drengnrinn. En Gnð hafði
onnað augu hans til bess að hann sæi leif*ur frá
hinum ósvnilega heimi. til þess að foreldrarnir
fengju lmggun og uppörvun, sem þau voru í þörf
fyrir.
Það er athyglisvert, hve oft bað ber við. hegar
sanntrúaðir menti og konur skilia við. að hau
opna augun og beina þeim unn. eins og han siái
eitthvað. sem vekur eftirvæn*in mt og fövnuð.
Þannig var hað. begar tenedamnðir m*n dó. Þng-
ar hún var komin að hví að skilia við. knm for-
klárnð og mi'd hirig vfir ásvnd hennar, abæcr nins
og hún sæi eitthvað óviðjafnanlegt. — Var það
engill ?
Dauðí bvðir ekki meðvjtundarlevsi eða gerevð-
ing. Nei. samkvæm' kenningu Bihlíunnar búðir
það; aSsWnofiur. Við Hkamsdauðann deyr ekki
andinn, en hann skilst frá Hkamanum.
Hugo Wuerster.
39