Afturelding - 01.03.1968, Blaðsíða 11

Maðurinn sem ekki
var hœgt
að taka af lífi
I þorpinu Babbacome í Englandi, var maður
nokkur, John Lee að naíni, ákærður fyrir morð.
Þetta var 23. febrúar 1895. Maður sem hét Kayes,
hafði verið myrtur. Samtímis fannst gömul kona,
dáin í rúmi sínu.
Það voru sterkar sannanir fyrir því, að John
Lee væri sekut, en sjálfur nehaði hann því ákveðið.
„Ég hef ekki gert það,“ sagði hann við fangavörð-
inn í fangelsinu. „Guð veit að ég er saklaus, og
hann mun aldrei leyfa það, að ég verði líflátinn.
Guð hefur sagt mér að óttast ekki.“ En þrátt fyrir
alla neitun hans, var hann dæmdur til dauða.
Svo kom dagurinn, er hann átti að vera líflátinn.
Hann var sóttur í klefa sinn og leiddur til gálgans.
Þeir. sem áttu að vera vottar við aftökuna, stóðu
þar fölir og þöglir, gripnir af alvöru þessa ofbeldis-
fulla dauða.
Fyrir framan fangelsisgirðinguna liafði fiöldi
fólks komið saman. Nú var snörunni brugðið um
háls Johns. og böðullinn lét hann stíga uop á hler-
ann á aftökupallinum. Svo var reipið athugað,
hvort bað væri í lagi. Dómarinn, Marcus Kavanger
frá Chicago, bað vottana að athuga, hvort gálcinn
og allt þar að lútandi væri eins og það ætti að
vera. Þeir játuðu því.
Fógetinn, sem var umboðsmaður vfirvaldanna,
lyfti unp hendinni til tákns um að allt væri til-
búið fvrir aftöku. En hlerinn féll ekki niður. John
Lee stóð þar með snöruna um hálsinn án þess að
nokkuð hefði sakað hann.
Þetta var alveg óskilianlegt. Þeir athueuðu
hlerann, og járnslána. En þar var engin bilun.
Einu sinni enn gaf fógetinn merki. En allt kom
fyrir ekki. Hlerinn féll ekki niður undan fótum
hins dæmda, eins og hann átti að gera, frekar en
í fyrra skiptið. Dómarinn gaf þá skipun um, að
fara skyldi með John til baka í klefa sinn.
Bálreiður yfir þessari hindrun kallaði fógetinn
á nmsjónarmannin, og skipaði honnm að fara upp
tröppurnar og stíga á hlerann. Hengingartaugin var
þó ekki sett um hálsinn á honum, heldur átti hann
að halda í hana. Nú var járnsláin dregin frá, og
samstnndis féll hlerinn niður. Umsjónarmaðurinn
missti af tauginni, féll niður og lærbrotnaði.
John var þegar sóttur og látinn stíga út á hler-
ann. í þriðja skipti rétti fógetinn upp hendi sína,
til tákns um að draga járnslána frá. Þetta var
gert, en hlerinn féll ekki. John stóð áfram eins
og í fyrri skiptin.
Þá varð fógetinn hræddur og sendi skevti til
dómsmálaráðherrans, og spurði hvað gera skyldi.
Svar kom ttm hæl. „Framkvæmið dauðadóminn!"
Mannfjöldinn, sem hafði safnazt saman fvrir
framan fangelsið, var nú orðinn órólegur. Mörg-
um fannst það lýsa of mikilli grimmd, að draga
þetta svona á langinn. Stimum fannst það réttast
að hætta við aftökuna. En skipun ráðherrans varð
11