Afturelding - 01.03.1968, Blaðsíða 26

HÁKON HANSSEN:
IIRINGT UM MIÐJ
Getur verið, en mamma er búiri a3 biða riógu lengi. Hún er búin aS
eiga allt oi margar
svefnlaua
Símstöðin litla stóð á hæð nokkurri, sem lyfti
sér eilítið yfir önnur hús í kaupstaðnum.
Gurine -Haldorsen hafði verið alal símstöðvar-
stúlkan hátt í hálfa öld. Það var einmitt jþegar hún
var barn, sem foreldrar hennar byggðu húsið á
hæðinni og tóku símslöðina að sér. 1 byrjun voru
það ekki nema 20 símnotendur, en nú voru þeir
komnir á annað hundrað. Tvær aðrar smástöðvar
höfðu verið lagðar niður, svo Gurine varð að
yfirtaka viðskiptavinina frá þeim stöðvum.
Það hafði verið mikið að gera þennan dag,
sem var sunnudagur. Það var ómögulegt að loka
stöðinni á réttum tíma, þess vegna kom næstum
tvöföld vinna á þennan dag. Ferðafólk var óvenju-
margt, sem þurfti að fá afgreiðslu, svo og aðrir
viðskiptavinir, sem voru fleiri en venjulega, svo
að síminn stanzaði aldrei. Fröken Haldorsen var
því ákaflega þreytt, þegar hún loksins hætti störf-
um kl. 11 um kvöldið.
Það er bezt að ég leggi mig bara til hvíldar í
öllum fötum, hugsaði hún með sér. Hún vissi hvort
sem var, að það mundi líklega ekki verða næðis-
samt úr því þessi óregla var komin á. Þá vissi
hún líka um veika konu í nálægri sveit, sem ef til
vill þyrfti að hringja á sjúkrabifreið á þessari nóttu.
Þetta var hún að tala um við sjálfa sig áður
en hún lagði sig fyrir, með heklaða axlaslagið
slegið yfir sig, er hún hafði sjálf heklað sér. Til
öryggis setti Iiún neyðarklukkuna í samband. Það
var bezt að vera viss um það að hún vaknaði,
enda þótt að hún sofnaði nokkuð fast. Eins örþreytt
og hún var, mundi sú hringing verða nógu hávær
lil þess að vekja hana, hversu fast sem hún svæfi.
— Halló! Það er miðstöðin.
Það er sambandslaust og enginn svarar.
Og ennþá svarar enginn.
Gurine Haldorsen titrar á beinunum. Hafði
henni misheyrzt? Hafði hún gengið í svefni? llún
lítur á klukkuna, sem er háif eitt. Enda þótt að
ekki sé orðið meira framorðið, fannst henni sem
hún hefði sofið heila nótt.
Óðara en hún hafði lagt sig aftur á legubekk-
inn, var hringt að nýju. Löng og stutt hringing.
Þá uppgötvaði fröken Gurine, að hringingin kom
ekki frá miðstöðvarborðinu, heldur frá útidyrun-
um.
í hálfmyrkri næturinnar, sér hún að ungur mað-
ur stendur á tröppunum.
— Ég þarf nauðsynlega að ná símasambandi við
fæðingarsveit mína, sagði hann og röddin skalf
eilítið.
— Er það lífsnauðsynlegt? spurði fröken Hal-
dorsen, með stírurnar í augunum. — Athugið,
ungi maður að ég þarf að vekja upp þrjár mið-
stöðvarstúlkur til þess að ná sambandi við þessa
sveit. Þrjár símstöðvarstúlkur þarf að rífa upp
úr þeirra sætasta svefni. Þar að auki kostar þetta
símtal mikinn pening fyrir yður.
Ungi maðurinn stóð á tröppunum án þess að
láta fortölur fröken Gurine hafa nein áhrif á sig.
Hann sneri hattinum sínum milli handa sér, meðan
fröken Haldorsen einbeitti augum sínum að hon-
um, sem nú voru orðin alvöknuð.
— Ég hef snúið mér til Guðs á þessari nóttu,
og móðir mín liefur beðið í mörg ár eftir þessu.
Hún verður að fá að vita það nú strax að ég er
frelsaður!
— Þetta getur maður ekki kallað neina lífs-
nauðsyn!
26