Afturelding - 01.03.1968, Blaðsíða 33

Þetta var í fyrsta sinn, sem ég kynntist Jakobs-
bréfi 5, 14.—15. Ég vissi heldur ekki um neinn þá,
sem á þennan hátt hafði læknazt af sjúkdómi, né
heldur hafði ég sjálfur verið viðstaddur slíka
helga þjónustu.
Faðir minn var að nokkru leyti utan við þetta.
Hann átti nóg með sjúkdóminn. Við nefndum þetta
við hann, og hann fékk smám saman trú til að
framkvæma eftir Jakobsbréfi 5. En fyrir okkur hin
var þetta tími mikillar baráttu. Óvissan kvaldi
okkur. Erfiðast var þetta eflaust fyrir mömmu,
því að hún fann líka til ábyrgðar vegna okkar
þriggja unglinganna. Hugsa sér, ef við yrðum nú
ekki bænheyrð? Mundi þá ekki trúarlíf okkar bíða
hnekki? En nú virtist. það ekki lengur aðalatriðið,
að pabbi endilega yrði frískur, heldur að við
fylgdum leiðbeiningum Guðs í Jak. 5.
Teningnum var kastað, það varð að fara sem
fara vildi. Það var undir Guði komið, hvort hann
vildi lækna pabba eða taka hann heirn til sín.
Við ætluðum a.m.k. að gera eins og Guðs orð bauð.
öldungur safnaðarins var látinn vita. Tormod-
seter prófastur, presturinn okkar óviðjafnanlegi,
sem boðaði fagnaðarerindið framar öllum öðrum
prestum Jressa lands (]). e. Noregi). Við ákváðum
stað og stund.
Ég átti frí á verkstæðinu þennan dag. Það var
ekki um það að ræða að fara í vinnu á slíkum
degi. Hann var helgastur allra helgidaga í lífi
okkar. Frá því snemma um morguninn lá einhver
helgiblær i loftinu.
Fyrst komu nokkrir af vinunum frá Bænahús-
inu. Síðan kom Tormodseler prófastur. Ég man
enn, að hann liafði þrennt meðferðis: Biblíu, olíu-
flösku og litla bók. Tormodseter las úr henni. í
henni voru frásagnir um fólk, sem hafði fram-
kvæmt eftir Jakobsbréfi 5, 14—15. Ég tók eftir
því, að sumir höfðu læknazt, aðrir ekki. Ég man,
að prófas'urinn lagði ríka áherzlu á, að við mætt-
um ekki krcfjast þess af Guði, að pabbi yr'ði að
verða heilbrigður. Guðs vilji ætti að ske. Ég man
líka, að við sungum einn af söngvum Línu Sandell.
Þessar mínútur umhverfis rúm pabba munu seint
gleymast.
Aldrei hef ég fundið Guð svo nálægan. Þegar
Tormodseter smurði pabba og bað fyrir honum.
var eins og himinninn opnaðist og kæmi niður til
okkar í litlu sjúkrastofuna.
Og ég veit, að ég hugsaði: „Þó pabbi samt sem
áður yrði ekki heilbrigður, þá hef ég nú öðlazt
reynszlu, sem er tíu sinnum meira virði.“
Á eftir sagði Tormodseter frá því, að þetta væri
í fyrsta sinn, sem hann smyrði sjúkan mann með
olíu. Ég furðaði mig á þessu.
En ég veit, að Tormodseter síðar í prestsjjjón-
ustu sinni gerði þetta oft til mikillar blessunar
fyrir sjálfan sig og aðra. Það liðu nokkrir dag-
ar. Við höfðum öll fengið innri fullvissu um, að
Guð mundi lækna pabba. Erfiðustu baráttunni var
lokið. Dagana sem fóru í hönd, fékk pabbi ekki
fleiri afturkippi. Hægt og hægt óx styrkur hans,
og dag einn fengum við að vita, að pabbi ætti að
fara á sjúkrahúsið. Þar átti að rannsaka liann.
Við hin sem heirna vorum báðum og biðum.
Við börðumst á milli björtustu vona og dýpsta
ótta. Hvað mundi rannsóknin leiða í Ijós?
Síðari hluta dags, Jregar ég kom gangandi heim
af verkstæðinu, þar sem ég vinn, mæti ég kunn-
ingja mínum. Hann kastar á mig kveðju og gengur
síðan framhjá. En svo stanzar hann að baki mér
og fer að tala: „Ætli mér hafi ekki missýnzt?"
segir hann. „Var það pabbi þinn, sem ég mætti á
götunni áðan? Nei, það getur ekki hafa verið
hann,“ bætir liann við. „Hann sem er á sjúkra-
húsi.“
„Hvað segir þú?“ hrópaði ég. „Jú, það er
áreiðanlega pabbi! Pabbi er kominn heim!“ Og
um leið og ég tek til fótanna, sný ég mér við og
lirópa: „Jú, víst er það pabbi, því nú hcfur það
ské8!“
Hvað nú hafði ske'8, hafði maðurinn auðvitað
enga hugmynd um. Þegar ég hleyp heim á leið
þennan sumardag, er ekki snefill af efa í huga
mér. Maðurinn hafði áreiðanlega séð rétt. Ég vissi,
að pabbi var kominn heim alheilbrigður. Þess
vegna var ég alls ekkert undrandi, þegar ég reif
upo eldhúsdyrnar og pabbi sat við borðið að
snæðingi.
Pabbi sagði, að snemma um morguninn hefði
yfirlæknirinn kallað hann til sín og sagt: „Hvers
vegna í ósköpunum eruð þér hér, maður? Þér, sem
33