Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1917, Blaðsíða 44

von er það, sem gefnr nú þegar í mínum augum þessu liúsi
alt annan blæ en öllum öðrum húsum. Guð gefi þeirri von
sigur.
Við gleðjumsl innilega yfir liúsinu okkar, og biðjum þess af
öllu hjarta, að meistarinn, mannkynsfræðarinn, vilji blessa það
og gera það að sínu musteri; en við megum ekki gleyma því,
að það er ekki síður nauðsynlegt, að við, hvert og eitt, bú-
um lionum musteri í okkar eigin hjörtum. Við, sem gengið
höfum í félagið: »Stjarnan í auslri«, höfum tekið að okkur að
búa heiminn undir komu hans, mannkynsfræðarans. Sá undir-
búningur hefur, eins og eðlilegt er, margar hliðar. Fyrst og
fremst verðum við auðvitað að boða heiminum, að meistarans
sé von, en það er þó ekki nema einn þátturinn af sfarfi okkar.
Ymsir hafa lagt fyrir mig þessa spurningu: »Hvernig ætlið þið
að þekkja mannkynsfræðarann?« Sú spurning er ekki ásiæðu-
laus. Gyðingar væntu Krists; þeir voru að því leyti viðhúnir
að taka á móti lionum, og þó voru það svo fáir meðal þeirra,
sem þektu hann þegar hann kom. í stað þess að fylkja sér
undir merki lians, risu flestir gegn honum og ofsóltu hann,
ekki af því að þeir hefðu ekki vænst komu hans, heldur af
því að þeir höfðu hugsað sér hann alt öðru vísi. Þegar hann
vildi ekki ganga þann veg, sem þeir höfðu ætlað lionum, þá
varð hann þeim falsspámaður.
Við sjáum því á dæmi Gyðinganna, að það er ekki síður
áríðandi að geta þekt meistarann þegar hann kemur, en að
vita að hans er von. Við höldum ef til vill að liann verði
auðþektur á framkomu sinni, kenningum og verkum. Ekkert
af þessu nægði þó til þess að Gyðingar þektu Iírist; þeir báru
honum jafnvel á brýn, að hann gerði kraftaverk sín með að-
stoð Belsebubs; svo fjarri voru þeir því að geta skilið liann.
Jafnvel Jóhannes skírari, sem í það skifti hafði með höndum
42