Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1917, Qupperneq 47

um það eilt, að verða sá farvegur, sem meislarinn leiðir eftir
kraft sinn út yfir heiminn, þangað sem lionum sýnist.
Fyrir mér liefur stundum vakað sú samlíking, að alt liið
skapaða væri eins og liljóðfæri með ólal mörgum slrengjum,
einstaklingsverunum. Strengirnir gefa sinn tóninn hver og við
þella margbreytta tónasamspil framleiðir hljómlistarmeistarinn
dýiðlegl lag. En hvernig er unt að fá samræmi í þessa hljórn-
list, ef hver strengur vill sjálfur ráða livaða tón liann gefur,
þykir sill hlutverk ef til vill ekki nógu veglegt og vill ekki
láta slilla sig í samræmi við hina strengina. Við þella koma
fram allir hinir mörgu fölsku lónar i tilverunni. Auðvilað er
ekki víst að við kunnum undir eins að gefa þann tón, sem af
okkur er heimtaður, en það lærum við smátt og smátt, þegar
við að eins liöfum fengið þann skilning og vilja, að við vilj-
um leika okkar þátt í laginu og ekkert annað, renna saman
við það eins og rnjúkur tónn, sem hverfur inn í alla liina.
Með þessum skilningi opnast augu okkar fyrir þvi, að það
er eins og verkum liafi verið skift á millum okkar. Við kom-
um í þella félag úr öllum áltum og slarfsvið okkar eru næsta
ólík. Svo þarf líka að vera, því annars gælurn við ekki gert
okkur von um að áhrif félagsins okkar næðu til allra, eins og
þau með limanum eiga áreiðanlega að gera. En hvar sem við
störfum, þá höfum alt af það tvent fyrir augum: að leysa
okkar eigið starf sem bezt af hendi og jafnframt að varast að
dæma störf eða starfsvið annara manna. Við erum ekki enn
þá komin svo iiált á þroskabrautinni, að við getunr eins og
borft yfir alla tilveruna, og dæmt um hvað er rétt fyrir hvern
og einn, livaða lóu hann á að gefa. Ef við finnum okkar eigið
lilutverk, þá er það nægilegl;— reynum því að eins eftir megni
að leiðbeina þeim, sein við getum, þegar þeir óska þess, en
45