Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1917, Qupperneq 61

horfa á það, að fleiri og fleiri synir hennar og dætur snúa við
henni bakinu, en hlýða þó boði meistarans og taka lil að leita
— leita sannleikans upp á eigin spýtur. Sjálf er hún fyrir
löngu liætt að leita eða knýja á. Döpur og vonlítil silur hún
eftir. Eina vonin liennar ætli að vera sú, að hatm, æðsti prest-
urinn, komi áður langt um líður og knýi á dyr hennar, að
hann samansafni þeim, sem gleymska hennar liefur orðið til
að sundurdreifa og fái henni aflur liið glataða Ieiðarljós í
liendur.
II. GUÐSTRÚIN.
Gnðshiujnujndin. — Frá öndverðu liafa mennirnir verið að
leita að guði, og liann liefur látið — og mun lála, eins hér
eftir sein hingað til — einkasendihoða sína koma öðru livoru
og benda þeirn í átlina lieim lil sín. Bendingar þeirra eru
trúarbrögðin. Ilver þjóð liefur reynt af veikum mætli að fara
eftir hendingum þess sendiboðans, sem hún liefur lært að elska
og treysla, bera lotningu fyrir og skoða sem leiðtoga sinn. Fyr
á tímum voru það margar þjóðir, sem liöfðu lítil eða engin
kynni hver af annari. I’á fór liver sinna ferða í andlegum efn-
um, og þá löldu íleslir það víst, að þar sem þær höfðu hver
sinn leiðtoga, mundu þær stefna sín í hverja áttina. En þá er
þær tóku að kynnast, leiddi þekking þeirra liver á annari það
í Ijós, að þær slefndu allar í eina og sömu átt. Hinir andlegu
leiðlogar, trúarbragðahöfundarnir, hafa allir bent mönnunum á
liöfund lilverunnar, gert hann að hinni æðstu trúarhugsjón.
Guðshugmynd þá, sem þeir hafa reynt að koma inn hjá þjóð-
59