Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1917, Síða 86

»Ég varð frávita af skelfingu. Mér fansl — nei, ég fann að
augu lians liorfðu á mig, nei, í gegnum mig horfðu þau. Og
mér lieyrðist hann segja: »Þú skalt ganga út um allan heim,
og bera sannleikanum vitni, þangað til ég kem aftur.« Og ég
lagði á flólta, ósljórnlegan ílótta, en hvernig sem ég hljóp,
ómuðu þau fyrir eyrum mér, þessi orð. Og ég átlaði mig ekki
fyr en seint um kvöldið, að ég kannaðist við mig úti fyrir
húsdyrum mínum. Ég var svo örmagna af þreytu og hugarvili,
að ég sofnaði þegar og svaf til morguns. En er ég var kominn
á fælur, hafði ég enga eirð. Eg reyndi að taka til vinnu
minnar, en ég tók öfugum tökum á öllu, eins og maður sem
ekkert kann. Ég hafði enga ró eða næði. Svona var ég eirðar-
laus allan daginn. Ég varð andvaka alla nóltina. Eg fór á
fætur fyrir dag. Orðin sannleikskonungsins ómuðu all af fyrir
eyrum mér. Ég gekk í ráðleysu norður fyrir borgina. Þegar ég
kom norður hjá Golgata, rann sólin upp. Blóðugl krosstré
gnæfði þar upp við sólarbirtuna. Það var eins og það slingi í
augu mér. Eg hélt áfram. All í einu sá ég mann koma á móli
mér, liann var í skínandi hvílum klæðum, og sveif áfram eins
og hann kæmi ekki við jörðina. Ég þekti hann, það var sann-
leikskonungurinn. Hann stefndi beint á mig. Andlit hans ljóm-
aði af óendanlegri blíðu og djúpri alvöru. Eg starði á hann —
stóð agndofa af skelfingu og gat hvorki hrært legg né lið. En
liann gekk að mér, sluddi hægri vísifingrinum á enni mér og
sagði í Iágum, undurþýðum rómi:
»Þú slcalt ganga um allan heiminn og bera sannleikanum
vitni, þangað til ég kem aftur.«
Hann stanzaði nú enn liið þriðja sinn og stundi við, og var
eins og skógurinn allur tæki undir við slunu hans. Svitinn
hnappaðist í dropum um enni hans. Hann þurkaði af sér