Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1918, Side 74

312
Jak. Thor.: Tvö kvæði.
[ IÐUNN
Sjá, kiæðlaus móðir í kytru situr,
þú komst að dyrunum, ríka frú,
sást litlu kroppana’ er kuldinn bitur
með knúum nísti. — Hvað gefur þú?
Þei, legg við eyrað — og ys þú heyrir
af ótal þrengingum smælingjans.
En seg mér, gefurðu grænan eyrir
að grynna vitund á þrautum hans?
Þegar klukkan slær.
Að dáð hafði’ eg ætlað að drýgja
og drífa mig afrekum nær,
það man ég í kyrðinni’ á kvöldin,
er klukkan á náttmálum slær.
Um árdegið sofum vér sætast
og svinglum um draumlöndin þá;
rétl afganga timans fær iðjan, —
og alt af er klukkan að slá.
Oft er sem úr tóminu’ að utan
sé einhver að rétta okkur hönd.
En, gæfa, við önzum þér engu,
þótt aldini bjóðir og lönd.
Loks skilst oss, — með kökkinn í kverkum —•
er klukkan að fjörhvörfum slær,
að gróðurlaus auðn verður eftir —
öll æfin tóm vanræksla’ í gær.