Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1924, Blaðsíða 18

176
Sigurður Nordal:
IÐUNN
geisar eimi
ok aldrnari,
leikr hár hiti
við liimin sjálfan.
Enn eru náttúrulýsingarnar íslenzkar, teknar úr um-
hverfinu:
Sér hon upp koma
öðru sinni
jörð ór ægi
iðjagrœna;
falla forsar,
flýgr örn yfir,
hinn er á fjalli
fiska vciðir.
Gulltöflurnar finnast aftur í grasinu á túni goð-
anna. En með endurkomu Baldurs og Haðar er
skáldið í raun og veru kominn út yfir takmörk Ása-
trúarinnar. Hann hafði gefið henni alt, sem hún gat
heimtað, og síðast í kvæðinu fékk hinn nýi boð-
skapur að njóta sín líkt og hann hafði heyrt hann
um daginn. Gimlé var ekki annað en norrænt heiti,
sem hann valdi hinni himnesku borg, líkt og Eilífur
Goðrúnarson kallar Jórdan Urðarbrunn. Þar áttu
góðir menn og dyggvir að njóta eilífs yndis, og
þangað átti hinn æðsti guð að vitja og taka við ríki
sínu yfir hinu eldskírða úrvali goða og manna. Nú
eygði hann endalok baráttunnar, nú fanst honum
lífið hafa tekið hann í fulla sátt við sig. Jörðin, sem
gein gröfnum munni við syni hans vegnum (eins og
hann hafði kveðið í Ögmundardrápu), lokaði ekki
framar útsýninu. Hann sá Ögmund á Gimlé og hafði
eignast von um að bitta hann þar attur. Sjálfur vildi
hann líka sættast. Eiðrofunum var nóg hegning að
vaða þunga strauma til ragnaraka. Hann heimtaði
ekki eilífar kvalir. Hann átti norrænan hefndarhug,
en ekki austræna grimd. Hann kaus að líta að lok-