Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1924, Blaðsíða 50

208
Magnús Jónsson:
IÐUNN
oft bornir stakkar eða jakkar svo víðir og bólgnir
að menn urðu tvíbreiðir og meira að ofan.
Á 16. öld befst svo sveiflan yfir á hina hliðina.
Það eru æfintýra-dátar þeirrar aldar, sem oft sjást á
myndum frá þeim tíma, arkandi alvopnaðir, sem tóku
upp víðu buxurnar, gegnskornar og flaksandi í
allar áttir. Upp úr þessu fæðist svo mesta buxna-
ferlíki, sem sögur fara af, hinar svokölluðu »plúður-
hosur«. Má fá dálitla hugmynd um þær af 4. mynd,
en ekki nema dálitla. Þær voru gegnskornar í ótelj-
andi lengjur, og út um hverja rifu gubbaðist fóðrið
og við hverja snögga hreyfingu slettist þetta í allar
áttir, og snöggar hreyfingar þóttu þar af leiðandi
mjög fagrar. I einar plúður-hosur fór svo mikið efni,
að vel hefði mátt sauma úr því 20 sæmilegar buxur.
Fimtíu metrar var talið sæmilegt buxnaefni i Dan-
mörku. En menn hafa sögur af því, að einhver
skartsmaður i þýzkalandi hafi átt sparibuxur úr 125
metrum klæðis.
Móti þessum buxum var barist af þjóðhöfðingjum
með löggjöf og kirkjum með refsiræðum, en þær
béldu sigurför sína engu að síður. Menn höfðu enga
aðra skýringu en þá, að sá vondi stæði bak við það,
og hefði sent sérstakan sendiherra, plúðurhosu-árann
beinlínis til þess að ginna vesalt mannkynið út í
þetta. (Sjá 4. mynd). Við verðum að muna að þetta
var á galdraöldinni, þegar sá vondi var sérstaklega
nærgöngull. Enda getum við ekki annað en dáðst
að því, að hann skyldi jafnvel vera farinn að skifta
sér af því, í hvernig buxum menn gengu.
Smámsaman rann þessi buxnavima af mönnum,
og tóku þá við fjölda margar tegundir af knébuxum
eða jafnvel enn styttri, sumar voru þröngar, sumar
blásnar út eins og loftbelgir, þar til stjórnarbyltingin
franska gaf okkur blessaðar síðu buxurnar, sem við
höfum búið við fram á þennan dag með smábreyt-