Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1932, Síða 22

212
Nesjamenska.
iðunn
0g virtu nú, lesa'ndi minn, að iokum fyrjr þér þessa
sundturleitu, ámáttugu hersingu, — andspyrnufólkið:
Þar eru klökkir söngvarar og sannkristnar konur, af-
dankaðir hugsjónamenn og gjaldþrota braskarar, heið-
ursborgarar og stólpabændur. Þetta fólk skilur ekki
hvað annað. Það hatasst innbyrðis og hallmælir hvert
öðru. Það á ekkert sameiginlegt nema hræðsluna við
úrjausnir framtíðarinnar og óvildina til þeirra, er þær
boð>a. f þcssum raunalega hópi er margur þrunginin af
innilegri aivöru, álúð og sannfæringu. En í þassu ó-
gæfuliði verður hver ko'stur fárviltur i reynd, af því
að þar er enginn, sem vogar að skilja rætur mannlegra
meina. Alúð þeirra er andhverf og grimmlynd, alvaran
viðspornandi þr.ái. Sannfæring þeirra er sannfæring um
óhagganlegt réttmæti ranglætisins og trú þeirra stendur
í órjúfandi sambengi við viðhaid inannLegra hörmunga.
En um leið kemur mér einnig í hug önnur fylking,
miklu fámennari. Henni bregður í hugann sem leiftri
frá beztu stundum æfinnar, fæðingarstundum þeirra
vona, sem verma upp framtíðina. Það er fylking þeirra,
sem lífið hefir útvalið tif þess að vera voryrkjumenn
sina. Þar em menn, sem af hungruðum skilningi hafa
reynt a;ð brjótast fyrir rætur mannlegra meina, sem
hiafial hvest sjón sína á eðli mannlegra hörmunga, sem
hafa spannað með skilningi sínum hina óendanlegu bar-
áttu —• án þess að örvænta. Þ'eir eru kaldrænir og æðru-
lausir; í hugsun, sjá sköp manna í frostkaldri heið'ríkju
æfan við þoku alira blekkinga, allra uppeldisfordónia,
allra tálvona þessa heims og annars. Orð þeirra eru
allsigáð og bitur, þar sem orð andspyrnufólksins eru
sljóvgandi eins og ópíum-vLma. Þeir skera til mein-
semdanna, þar sem hálfvelgjan hlúir að fúanum.
Annars vegar er munklökkur skáldskapur, drýldin