Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1932, Blaðsíða 91

IÐUNN
Dæmisaga.
281
nokkurs nianns, |>vi fólkið áttaði sig ekki tengur á
]>ví, hver.ir ]>eir voru.
Löngunin til að stela.eða féíletta náungann var með
öllu horfin, en kaupmennirnir sátu hver á sinni skreppu
og sneru ])umalfingrunuin hvorum um annan. Og eng-
inn maður lét fýsn holdsins leiða sig í gönur, en jóm-
frúrnar reikuðu fram og aftur í rósagörðunum og and-
vörpuðti yfir atvinnuleysinu.
En verst af öllu var jrnð, að menxiirndr voru farnir
að segja satt, svo ]>eir skiklu ekki lengur hverir aðra,
en héldu að ]>eir töluöu framandi tungum, og enginn
gat framar treyst sinum eigin eyrum eða sínum eigin
munni, ])ví að alt, sem þeir sögðu, var hreinn og blátær
sannleikur. En upp af þessu spratt sú dómadags ring-
ulreið, að hvar sem fleiri voru saman komnir við
eitthvert starf, gerðu þeir ekki annað en að þvælast
hver fyrir öðrum og trampa á líkþornum náungans.
Og turn einn mikinn, sem þeir voru að byggja og átti
að ná til himins, fengu þeir aldiei lokið við.
Guð almáttugur botnaði ekkert í því, hvernig á ]iess-
um ósköpum gæti staðið, )g í öngum sinum kallaði
hann saman postulana og englana til þess að spyrja.
þá ráða. Og sumiir réðu honum til að refsa mönnunum
með kýlapest eða bólusótt, úr því að þeir væru hættir
að eyða hvor öðrum í ófriði. Aðrir héldu fram högg-
ormum og engis|)rettum, eða sporðdnekum og krókó-
dilum, en ekki gátu ])eir orðið ásáttir um, hvert þessara
ráða myndi tiltækilegast.
Þá bar þar að prestsál eina, sem var útlærð frá
Wittenberg og vissi alla hluti, bæði um Guð og aðra,
og hún var á þeirri skoðun, að kristindómuriinn fengi
aldrei staðist á jörðinni, úr því að djöfullinn væri geng-
inn úr leik. Það væri alveg vita gagnslaust að æt!a sér