Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1932, Qupperneq 96

286
Bækur.
IÐUNN
ekki full not af tveim fyrstu köflunum. Einkanlega þó öðr-
um kaflanum. Hann kemur varla að verulegum notum öðr-
um en þeim, sem einhverja þekkingu hafa í liffærafríeði-
En hinir kaflarnir bæta það þá upp. Þeir eru við hvers
manns hæfi, og er stórkostlega mentandi og mannbætandi
að lesa þá. Sízt ættu þeir, sem fást við tamningu hesta,
að láta það fara fram hjá sér, sem höf. hefir um það efni
að segja. Harka og þjösnaleg umgengni við hesta í tamn-
ingu myndi þá kannske mega sín minna hjá sumum, sem
hestamenn þykjast vera. — Annars skín það í gegnum alla
bókina, að höf. er hestavinur mikill og hefir ákaflega næm-
an og glöggan skilning á eðli þeirra og háttum. Má mikiö
vera, ef hann er meiri mannvinur en hestavinur, og er það
ekki sagt honum til lasts — síður en svo.
Framtíð þeirra og ræktun ber hann mjög fyrir brjósti.
Á bls. 311 kemst hann svo að orði: . . ! „Nú er þvi að-
kallandi þörf fyrir alla Iiestavini að reisa þá öldu næst,
að menn keppist um að fá hesta sína sem fegursta, hraust-
asta og þróttmesta, en þiggi mikinn hraða og snilli í gangi
sem ávöxt hins, í stað þess, sem nú brennur víða við, að
heimta gæðin af hestinum án þess að verðskulda þau.“
Þetta er vel mælt og hverju orði sannara. Og óskandi
vani, að allir hestaeigendur vildu taka undir þetta með
höfundinum og lijálpa til að koma því í framkvæmd. Og
áreiðanlega eru þetta orð í tíma töluð (hls. 365): „Það
væri góður siður bændum, að hafa ekki hesta sína fleiri
en svo, að þeir gætu alið þá til fulls þroska og notið þeirra
fram í háa elli."
Ekki vantar heldur umhyggjuna fyrir hestunum, bæði í
húsi og úti í haganum. Þar sem ræðir um brynningu í
húsi, er svo tekið til orða (bls. 372); „öllum, sem hiröa
skepnur, ætti að vera ljúft að veita þeim nægan svaladrykk,
því að ekki þarf að kaupa hann öðru verði en því, að
koma honum til þeirra, og allir vita, að þorsti getur orðið
sár. Er og varla lengra jafnað um vonda líðan en að geta
ekki veitt sér kalt vatn ttl að kæla tungu sina.“
Og ekki fara vesalings útigangshrossin varhluta af samúð
hans og umhyggju. Um fylfullu útigangshryssuna segir hann
(bls. 384): „Ohugsandi er, að hún þyldi að hugsa um á-