Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1927, Qupperneq 63

JÐUNN
Stephan G. Stephansson.
317
Lítilmagnans morgunroöi?
Fót-troðinna friöarboöi?11
En hann mat einnig þá, sem enginn stormgnýr stend-
ur af, en vinna þó að sigri góðs máls. Hann vissi, að
þeirra starf er jafnt að eðli, jafnt að göfgi starfi hinna,
sem Iáta hásæti riða og konunga krjúpa:
„En alt af getur góöa menn,
og guðspjöll eru sltrifuö enn.
Hvert líf er jafnt aö eðli og ætt,
sem eitthvað hefir veröld bætt“.
Þetta erindi, sem sýnir mat hans á manngildinu, sýnir
einnig, að það er skoðun hans, að lífið sé þó þrátt
fyrir alt að batna. Hann hefir þá litið svo á, að mönn-
um væru að aukast vaxtarskilyrði — því að í hans
augum var það að vaxa, gróa, hin eina sæla á jörðu
„Sæla reynast sönn á storð
sú mun ein að gróa“.
Hvæði Stephans bera þess vott, að þessi bjartsýni
hans er ekki Iágu verði keypt, á ekki rót sína í sjálfs-
blekking eða lygum. Hann falsaði ekki verðmæti. Hann
horfðist beint í augu við allar ógnir lífsins og kann-
aðist við það, að vér vissum ekkert um, hvað við tæki.
En illfært er að hugsa sér, að hann hefði megnað að
berjast svo sem hann barðist gegn allskonar ranglæti,
hræsni og lygum, ef hann hefði ekki séð, að mennirnir
þokuðust, þrátt fyrir alla afturkippina og víxlsporin, að
því takmarki, sem hann veit fegurst. I snildarkvæðinu
»Kveld« sjáum vér kann ske glöggar en í nokkru öðru
kvæði, hvað hann þráir mönnunum til handa, hve sárt
hann tekur til þeirra, hve gagnrýni hans, hreinskilni
og sannleiksást er sterk — og hve óendanlega varfær-
inn, bljúgur og því nær sorgblíður hann er, þegar hann