Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1928, Qupperneq 42

236
Hneykslið.
IÐUNN
það, að hann bæri skyn á búskapinn móts við hvern
annan, þeirra, er þarna væru staddir. Fór hann nokkrum
orðum um frumbýlingsskap prests, — frumbýlingsskap, er
jafnframt hefði verið fyrirmyndarbúskapur. Niðurstöður
ræðunnar þær, að guðs ríki á jörðu mundi hvað helzt-
í því fólgið að búa vel, því þegar vel væri búið, þá
væri einatt nóg að bíta og brenna, en ávextir þess aitur
þeir, að öllum mætti vel líða. Og hérna megin grafar
mundi naumast verða komist nær guðs ríki en það, að'
ná því marki, að öllum liði vel.
Svarræða prestsins var fremur dapurleg. Hann vildi
þó fullvissa menn um það, að honum hefði liðið einkar
vel í Eyrarfirði, og hann þakkaði í allar áttir. En —
»römm er sú taug, sem rekka dregur föðurtúna til«,
sagði hann. Hann hyrfi héðan vegna þess, að hann
hefði hlotið prestakall, sem væri nær átthögunum. En
allir vissu, að þetta var ekki nema hálfur sannleikur;;
fyrirheitna prestakallið var að vísu nokkru nær átthögum
hans, landfræðilega metið, en það var eigi að síður
óraveg þaðan. Og mönnum duldist ekki, að einhverju
því var undan skotið í tölu prestsins, sem varð þess
valdandi, að heildarblær ræðunnar var dapurlegur, eins
og vísuorðið: »segir fátt af einum*.
Tveir bændahöfðingjar og nokkrir bjargálnamenn töluðu
á eftir prestinum. En svo virtist sem þeir gerðu það'
meira fyrir sjálfa sig en aðra. Og jafnskjótt og tækifæri.
gafst, var borðum hrundið.
Presturinn reið í burtu þegar, er staðið var upp frá
borðum. Hann þurfti að inna af höndum »síðasta prests-
verkið sitt í þessari sveit«, eins og hann sagði sjálfur,.
— þjónusta gamla konu á kotbæ nokkrum, lengst uppi
öræfadrögum.
En unga fólkið varð eftir, og það hugsaði sér til