Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1928, Síða 60

254
3óhannes Miiller og höllin í Elmau.
ÍÐUNN
hvað þeir hafi verið, hverjar kenniselningar þeir hafa
aðhylst, hverjar játningar þeir hafa lært, hvaða megin-
reglur hingað til hafa stjórnað gerðum þeirra. Ella er
engin von um, að þeir nokkru sinni fái höndlað hnoss
persónulegs lífs.
Alt miðar að því að auka á hinn innri óróa, því hann
er upphaf nýrrar sköpunar — að knýja menn til að
leita, því það er eini vegurinn til lífsins — að fá menn
til þess að lifa eins og börnin — einfalt, ósjálfrátt, inn-
blásið og ófangið.
Dans er þarna tíðkaður mjög. — Ari eftir að Main-
berg var opnað til afnota, komu nokkrar meyjar til
MiiIIers og spurðu hann, hvort þær mættu ekki fá sér
snúning. Miiller setur hljóðan um stund, en þau urðu
leikslok, að þær fengu vilja sinn. Um kvöldið, er dans-
inn stóð sem hæst, kemur hann inn til þess að horfa á.
Þá sér hann að fólkið hefir tekið snöggum stakkaskift-
um; það er miklu léttara yfir því en áður. Allir eru
glaðir og veggur sá, er venjulega skilur einn frá öðrum,
virðist nú horfinn. Daginn eftir veitir hann því eftirtekt,
að það er eins og nýr og bjartari svipur yfir öllum.
Hann tók þá sjálfur að rannsaka dansinn og áhrif hans.
Sú rannsókn leiddi til þess, að hann tók dansinn í þjón-
ustu sína. Síðan er dansað þar nokkrum sinnum í viku,
en að eins stutta stund í einu. En yfir þeim dansi hvílir
alt annar blær en yfir venjulegum dansi; enga léttúð
má hafa þar í frammi og ekkert daður.
Miiller hefir sagt að dansinn væri ímynd þess, hvernig
menn ættu að lifa. í dansi gefa menn sig óhikað og
nærri ósjálfrátt á vald hljóðfallinu, láta Iíkamann svífa
eftir því og hug og hjarta selja sig á vald þess umhugs-
unarlaust og áhyggjulaust. Þannig ber oss einnig að lifa.
í ósjálfráðri og ljúfri hlýðni eigum vér að gefa oss á