Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1928, Qupperneq 71

IÐUNN
íslenzk bókagerð.
265
orða það svo, að nauðsynin á bókum, sem K. A. talar
með svo miklum fjálgleik um, fari minkandi.
Eftir því sem séð verður, á ríkisforlagið ekki að fást
við aðrar bækur en þær, sem fallnar eru til lesturs fyrir
allan almenning, m. ö. o. þær bækur, sem auðveldast er
að fást við fyrir bókaútgefendur. Kenslubækur, vísinda-
bækur o. s. frv. koma þar varla til greina. Hve mikil-
hæfur sem forstjórinn yrði, mundi hann aldrei geta látið
4 þús. kaupendur lesa Kenslubók í algebru eða Málfr.
H. Br. strax og þær kæmu út. Vísindarit, sem ekki
geta borið sig sjálf, kenslubækur, sem ekkert mega
kosta, það verður eftirlátið bóksölunum. Hvernig hugsar
K. A. sér samkepnina þá? Hvernig ætli að fátækum
námspiltum félli það, að verða að kaupa bækur til náms
síns fyrir 6—8 kr., sem væru þó ekki stærri en bækur
ríkisforlagsins á 2 krónur?
Próf. Halldór Hermannsson hefir andmælt þessari
ríkisforlagshugmynd (í Lesb. Mbl. 6. maí þ. á.) og bendir
þar á, að nær lægi að ríkið styrkti einhver viðurkend
félög til bókaúfgáfu heldur en að það tæki sjálft bóka-
útgáfu í sínar hendur. Þessi tillaga finst mér miklu rétt-
mætari. Bókaútgefendur verða að einblína á það, hvort
nokkur von sé til að peningarnir, sem lagðir eru í út-
gáfu einhverrar bókar, komi inn aftur. Það geta oft
komið fram þær bækur, sem nauðsyn er á að komist á
prent, en engin von er um að beri sig, bæði vísindarit
og skáldrit. Bókmentafélagið gæti fært dálítið út verk-
svið sitt, gefið út meira af bókum og látið þær ganga
eðlilegan bóksölugang, haldið áfram að Iáta félagsmenn
fá eitthvað af bókum fyrir árstillag sitt, en vera ekki að
demba í þá öllu, sem það gefur út, hvort sem þeir hafa
nokkuð við það að gera eða ekki. Vísindafélagið virðist
einnig til þess fallið að starfa að bókaútgáfu á sínu sviði.